1ères obstacles 1e Obstakels

29/30 Avril
A 7 heures la « Buuf » et moi prenaient notre petit déjeuner. Un nouveau message sur mon portable (oui, elle a internet à 93 ans) avec : votre vol sera reporté à 21h40. Sur le poste on annonçait qu’il y avait une grande panne d’électricité à Amsterdam et alentour et beaucoup des vols avec du retard ou annulés. Voilà un bon début. Je profite d’être connecté et envoie un message à Yannick, mais surtout à l’hôtel à Entebbe en Ouganda pour demander de surveiller les arrivées à l’aéroport que le chauffeur ne reste pas attendre des heures. J’envoie un sms à mon amie que c’est un grand chaos autour de l’aéroport et c’était à elle de voir si c’était possible d’arriver à Schiphol. Bof, si ce ne sont pas des grèves en France, c’est la panne d’électricité aux Pays-Bas. Après avoir prévenus la plupart des personnes concernées, je fini mon petit déjeuner. La « Buuf » me pose avec mon bagage à la gare d’Eindhoven pour prendre le train de Schiphol (oui elle conduit toujours). On voit bien qu’ici il n’y a pas de panne d’électricité. C’est rigolo, j’avais reçu un coup de fil du camping de Bourseul pour savoir si nous avons l’électricité (à Bourseul bien sûr, mais elle ne savait pas encore que je fusse déjà partie). J’avais répondu qu’aux Pays-Bas il n’y avait pas un problème, maintenant c’est une autre histoire. Mais, le voyage a commencé alors je verrai bien quel jour ou à quelle heure j’arriverai en Ouganda.
Arrivé à Schiphol aéroport, il était encore trop tôt pour savoir si mon vol était maintenu ou non. Le check-inn par internet hier soir n’était pas possible alors je m’installe pas loin du desk de Egypt-Air. Sans trop d’espoir car ils m’ont dit que c’est rare qu’il y ait quelqu’un. Woauw, surprise, je puisse envoyer des sms avec mon téléphone à ma copine et à Yannick. Elle arrive avec son mari vers midi et nous passons un agréable moment ensemble On annonce que l’horaire du vol est maintenu (à 15h40) comme prévu, quel soulagement. A 16h00 je m’envole direction Caire, escorté par deux jeunes musulmans qui vont à Médhina en Arabie Saoudite. (Un d’eux j’avais déjà rencontré aux toilettes) Vers 21h00 j’arrive au Caire mais normalement je devais être à 20h40 dans l’autre avion qui m’amène à Entebbe.
Je me voyais déjà, qu’il n’y aura pas un autre vol ce soir, logé dans un hôtel 4 étoiles, tout marbre blanc, un bon lit et un bon repas, tous frais payé par Egypt-Air.
Mais non, pas de chance, des choses comme ça n’est pas réservées pour moi. L’avion était toujours à nous attendre et après je ne sais pas combien de kilomètres, (pourquoi des halls d’arrivée et du départ sont si loin de l’une et l’autre ?) je me mets à ma place pour Entebbe. Heureusement j’avais acheté un petit sac à dos sur le « Vrijmarkt » aux Pays-Bas (vide grenier pour des enfants le jour national de la fête du roi le 27 avril) car je devais vider ma valise de la cabine, qui sera mise dans la soute, pour laisser la place dans l’avion. Etrange car il y avait deux places sur trois occupées, alors assez de la place pour bagage.
« Mais voilà Louise, tu pars en Afrique alors commence à avoir de la patience et n’essaie pas de tout comprendre ».
Arrivé en Entebbe Airport à 4 heures du matin, je cherche le chauffeur de l’hôtel. Personne, ce devrait être trop beau pour être vrai aussi. Un garçon était si gentil de téléphoner à mon hôtel et à Billy après. (Mon téléphone ne marche pas en Ouganda avant que j’aie changé et chargé une autre carte SIM) Le gardien de l’hôtel était désolé, mais je devais chercher un taxi moi-même car son manager n’avait pas dit d’aller me chercher. Billy, un chauffeur de taxi qui travaille souvent pour Hospice et habite à Entebbe. (Oui, le même qui j’avais téléphoné l’an dernier pour chercher les sacs d’Hospice à l’aéroport car c’était trop cher pour les amener comme bagage de plus), qui quittait juste l’aéroport, c’est le airport-taxi qui m’amène à mon hôtel.
Le gardien me fait : « ssssst, tout le monde dort » Il me fait voir la chambre, avec vue sur le jardin botanique selon la réservation, en me disant qu’il est interdit de marcher avec des chaussures sur le tapis. En réalité c’est une chambre avec juste un lit et douche toilette (sans serviettes), avec vue sur une passage ou ils jettent l’eau de vaisselle et d’autres déchets.
La douche était froide, le petit déjeuner en revanche, était très bon. J’étais invité à la table sur la terrasse, par un ingénieur Afghan, qui travaille pour le VN en Sud Soudan dans les camps de réfugiés. A midi nous avons mangé du Tilapia (perche du Nil ou du Lac Victoria) dans un hôtel restaurant à l’autre côté de la route. L’ingénieur insisté de payer notre repas, ce que j’ai accepté. Maintenant je me rends compte que je ne connais même pas son nom. L’après midi j’ai fait une visite au jardin botanique, juste à coté en compagnie d’un guide qui m’a fait voir plein d’arbres, des plantes, d’oiseaux et d’autres animaux. Avec mon appareille photo j’ai mis plein d’espèces dans ma boite. Voila pour aujourd’hui. Demain Billy vient me chercher pour aller à Kampala, à Hospice Africa Uganda, ou la formation francophone est déjà commencée. Je l’espère, car après toutes les bonnes intentions du personnel d’HAU, j’ai encore envoyé plusieurs messages aujourd’hui pour en être sûr qu’ils l’ont contacté.
Ça aussi est l’Afrique, à bientôt, Louise


29/30 April
Om 7 uur zitten de « Buuf » en ik aan het ontbijt. Een nieuw bericht op mijn portable vertelt me dat mijn vlucht uitgesteld is tot vanavond 21h40. (ja, ze heeft internet op 93-jarige leeftijd). Op de radio vermelden ze een grote stroomstoring in en rond Amsterdam. Inchecken en alle andere services zijn niet mogelijk en vele vluchten zijn geannuleerd of hebben grote vertragingen. Hoera, een goed begin. Ik profiteer ervan dat ik nog geconnecteerd ben en stuur wat berichtjes naar Yannick en vooral naar het hotel in Entebbe, met het verzoek de aankomsttijden van het vliegveld in de gaten te houden en zo te voorkomen dat de chauffeur te lang blijft wachten. Ook stuur ik een smsje naar mijn vriendin, welke me op schiphol zou opzoeken om met elkaar wat tijd door te brengen. (we zien elkaar niet zo vaak) Gezien de chaos rondom Schiphol, laat ik het haar zelf bepalen of ze kunnen komen. Zo zie je maar, zijn het niet de stakingen in Frankrijk, is het een stroomstoring in Nederland. De « Buuf » brengt me naar het station in Eindhoven (ja, ze rijdt ook nog auto) voor de trein naar Schiphol. Hier is géén stroomstoring. Grappig, gisteren belde Andrine van de camping in Bourseul om te vragen of we stroom hadden ( in Bourseul dus, ze wist niet dat ik al weg was) en ik antwoorde dat ik géén probleem met stroom had in Nederland. Nu is het dus een ander verhaal. Ze zal wel lachen als ze dit leest. Maar, de reis is begonnen en ik zie wel hoe laat en evt wanneer ik in Oeganda zal zijn.
Op Schiphol aangekomen is het nog te vroeg om te weten wanneer het vliegtuig vertrekt. Gezien het inchecken per internet niet werkte, installeer ik me in de buurt van de desk van Egypt-air. Zonder hoop, daar ze me vertelde dat er zelden iemand was. Woauw, Surprise, ik kan smsjes versturen naar mijn vriendin en Yannick met mijn telefoon. Rond het middaguur verschijnt mijn vriendin met haar man op Schiphol en hebben we nog een leuke tijd met elkaar door kunnen brengen. Ook werd die tijd bekend dat mijn vlucht op de normale tijd zou vertrekken en dat ik in kon checken. Tegen drieën ben ik richting contrôle gegaan want daar stond me toch een rij. Om vier uur gaan we de lucht in en wordt ik geëscorteerd door twee jonge moslims, die op weg zijn naar Médhina in Saoudie Arabië. (met een van hen had ik al kennis gemaakt in het toilet) Rond 9 uur ‘s-avonds komen we aan in Caïro, waar ik al om 20h40 in het andere vliegtuig zou moeten zitten. Ik zag het al helemaal voor me ; er was geen vlucht meer die dag om naar Entebbe te gaan, dus arriveer ik in een 4sterren hotel van wit marmer, een goed bed, een uitstekende maaltijd en gratis taxi heen en terug, met als toegift een vergoeding voor de geleden schade. Maar hélaas, geen kans, dit is niet voor mij weggelegd. Het vliegtuig stond nog braaf te wachten en na, ik weet niet hoeveel kilometers (waarom moet de aankomst- en vertrekhal altijd zover uit elkaar liggen ?) neem ik plaats in het vliegtuig. Gelukkig had ik op de vrijmarkt nog een kleine rugzak gekocht daar ze wilden dat ik mijn cabinekoffer in de bagageruimte plaatste ivm tekort aan ruimte in de cabine. Vreemd daar er twee op de drie plaatsen maar bezet waren, dus plek genoeg voor bagage dacht ik.
Maar «Loes, je gaat naar Afrika en dat houdt in dat je geduld moet hebben en niet alles moet willen begrijpen »
In Entebbe aangekomen (4 uur in de ochtend) zoek ik de chauffeur van het hotel. NIEMAND !
Dat zou ook wel al te mooi zijn. Een vriendelijke jongen belde het hotel voor me en de nachtdienst vertelde me dat ik zelf maar een taxi moest regelen daar zijn manager hem niet verteld had dat hij mij op moest halen. Nadat de jongeman ook Billy gebeld had (taxichauffeur die vaak werkt voor Hospice) maar die net vertrokken was van het vliegveld, heeft hij me naar het hotel gereden. (was nog goedkoper ook)
De nachtwaker zegt : « SSSST iedereen slaapt. Hij wijst me mijn kamer, welke volgens mijn reservering uitzicht zou hebben op de botanische tuin me vertellende dat ik niet met mijn schoenen op het tapijt mag lopen. De realiteit is dat mijn kamer net groot genoeg is voor een tweepersoonsbed, een badkamer (zonder warm water en handdoeken) met een uitzicht op een doorgang achter het hotel, waar afval en afwaswater gedumpt wordt.
De douche was koud, daarentegen was het ontbijt erg goed. Ik werd uitgenodigd om bij een afgaanse ingenieur aan tafel te komen zitten. Hij werkt bij de VN in Zuid Soedan in een vluchtelingenkamp, voor de watervoorzieningen. Vanmiddag zijn we samen gaan eten in een restaurant aan de andere kant van de weg. Heerlijk gebakken baars uit het Victoriameer. De ingenieur stond erop om onze maaltijd te betalen, ik was zijn gast. Dit heb ik natuurlijk met twee handen aangenomen. Ik ontdek nu dat ik niet eens zijn naam weet. In de namiddag heb ik een wandeling met gids, door de botanische tuin gemaakt. Deze was aangelegd door een engelse botanist en wordt nu door de staat onderhouden en beschermd. Er staan heel wat vreemde bomen en struiken en er zijn volop vogels en andere dieren aanwezig. Ik heb hier volop vanalles met mijn fototoestel vast kunnen leggen.
Zo, dat was het dan voor deze keer, ik hoop dat Billy me morgen echt op komt halen om me naar Kampala te brengen waar de franse opleiding vandaag begonnen is. Want, na alle goede bedoelingen van enkele personeelsleden van Hospice (HAU) heb ik vandaag nog verschillende herrinneringsberichtjes verzonden om er zeker van te zijn dat ze hem gebeld hebben.
Maar ook dat is Afrika, tot gauw , Loes