Virus sans traitement Virus zonder remedie

Donderdag.
Vandaag, na een ochtend weer geholpen te hebben met vertalen, gaan Jemima en ik genieten van een middagje in het Igongo cultureel museum. Dit ligt zo'n 14km van Mbarara. Een museum met een park, een shop en heerlijk vers vruchtensap. Daar aangekomen bleek de toegang tot het museum vandaag gratis te zijn. De chauffeur zou ons rond half zes weer oppikken. Eerst even neuzen in de shop voor we verder Hier een leuk cadeau voor onze kleinzoon Lucas. Binnen in het museum werden we meteen aangesproken door een gids, welke niet meer van onze zijde week om ons alles te vertellen over de historie van de Oegandese cultuur. Hierna wilde hij ons ook in het buitengedeelte begeleiden, maar eigenlijk wilden we gewoon zelf rondkijken, dus we gaven aan dat we eerst maar wat gingen drinken. Tijdens ons drankje, onder een parasol in de tuin, stond ineens de chauffeur weer voor ons. We waren. verbaast dat het al zo laat was. Door het gezellige kwebbelen was de tijd omgevlogen. Ik vroeg de chauffeur of hij al eens in het museum geweest was. Nee dus. We gaven hem de raad om te profiteren, daar het vandaag gratis was, om een kijkje te gaan nemen. Tijdens zijn museumbezoek hebben Jemima en ik genoten van de repetitie van een traditionele dansgroep. Hierna zijn we met, een zalig relaxed gevoel, teruggereden naar de Monfortbroeders, om ons voor te bereiden op een avondje restaurant met Lou en de studenten.half acht stond Peter, een van de hoogst zeldzame Oegandese mannen welke vrij uitkomt voor zijn homosexualiteit, voor de deur met zijn taxibus, om ons naar het restaurant te brengen. Hier troffen we Lou en haar vriend John en hebben we genoten van een heerlijk diner en een gezellig avondje uit. Alle studenten ontvingen van Lou een aandenken, waarna ik Peter belde om ons terug te brengen naar de Monfortbroeders.

Vrijdag. Vandaag reizen Jemima en ik met het openbaar vervoeren terug naar Kampala. Alles gaat prima, we nemen de bagage mee in de bus en delen drie plaatsen met z'n tweetjes. Onderweg is er nog een zanger, die zich begeleidt op een eensnarige viool, terwijl hij zingt om met de Mzungus wat geld te verdienen. Hij wilde me wel zo'n instrument verkopen voor 70000UGS, maar helaas voor hem, had ik ze al gezien voor 20000UGS. Mijn koffer met mijn kleding zat in de bagageruimte onder de bus en bij aankomst in Kampala hield ik alles goed in de gaten. Wat een mierenest zo'n busstation. Een medewerker van de busmaatschappij wilde alweer dat ik in zou stappen, maar al snel heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik net uitgestapt was en enkel mijn bagage wilde hebben. Zelfs was er een reiziger die me verzekerde dat ik niet bang hoefde te zijn dat er iets verloren zou zijn. Tis maar hoe j't bekijkt! Al snel kwam de auto van Hospice om ons terug te brengen naar Fazal-house.
Tijdens het weekend heb ik mijn was gedaan, wat geshopped en voor de rest: Farniente. Maandag tot woensdag heb ik mijn tijd verdeeld tussen het vertalen voor de studenten en mijn eigen werk. Overuren dus. Vooral daar de pc's knallen van de virussen en het een titanesque werk is om de foto's in de dossiers te krijgen voordat ze verdwenen zijn.Dinsdagavond waren we, met een kleine groep, uigenodigd bij dr. Anne voor het diner. Woensdag rijd ik met haar en Autumn naar Hoima.

Woensdag. Na vier uur hobbelen over de slechte wegen (de nieuwe weg is nog niet af) blijkt dat er geen kamer meer vrij is waar er geboekt zou zijn voor mij, dus mag ik met dr Anne en Autumn
mee naar de zusters. Na het eten en een gezllig kopje koffie, met een koekje, op de kamer van dr. Anne (ze had zelf heet water en koffie meegenomen) heb ik de nacht doorgebracht met nogal wat insecten en onder de bescherming van een kruisbeeld.(dit was de enige versiering in de kamer). Vandaag dus op naar Little Hoima. Maar diegene, waarmee ik zou werken was de hele dag naar een bezinningsdag in het hotel waar we eerder dr Anne afgezet hadden. Het hele team zou daar zijn. Weer terug naar het hotel dus. Gelukkig heb ik daar het grootste gedeelte van hun foto's in kunnen voeren en zonder virus. Morgen werken we het af en krijg ik tevens de gegevens van de donors. Wat een luxe, petje af voor de accuratesse van Little Hospice Hoima. Morgen na de middag reis ik terug naar Kampala, met de bus en met Octivia en haar kinderen.

Français
Jeudi
Aujourd'hui, après une matinée traduire pour des étudiants francophones, Jemima et moi vont profiter d'une sortie à Igongo musée culturelle, situé au 14km de Mbarara. Un musée avec un parc, un shop et des jus de fruits délicieux. En arrivant, l'entrée était gratuite.
Le chauffeur devra nous chercher vers 17h30. D'abords flâner un peu dans le magasin, ou j'ai acheté un petit cadeau pour notre petit​-fils Lucas. Dans le musée, le guide nous ne lâchait plus pour nous raconter l'histoire de son pays. Pour se libérer de lui, nous avons dit que nous allons boire quelque chose avant visiter le reste du musée. En profitant d'une boisson, sous un arbre dans le parc on a commencé à papoter et soudainement le chauffeur apparais. Déjà l'heure là?! Je l'ai proposé de visiter le musée car il n'était jamais rentré et c'était gratuite. Pendant ce temps Jemima et moi ont profité d'une répétition d'un groupe de danse traditionnelle. De retour chez des frères Montfort on a juste le temps pour se changer, avant la sortie au restaurant avec les étudiants. Là nous avons retrouvé Lou et John, son ami, pour passer une bonne soirée avec un bon repas et un peu d'alcool. Tous les étudiants recevaient un petit souvenir de Lou, avant Peter, un de très rare ougandais qui se ne cache pas pour son homosexualité, nous ramène chez des frères de Montfort.

Vendredi
Jemima et moi, nous retournons à Kampala par le transport public. Tous se passe bien, nous gardons nos affaires avec nous et partageons trois places entre nous deux. Pendant le voyage il y avait un chanteur qui s'accompagnait avec un violon à une corde. Bien-sûr il chantait pour gagner un peu d'argent des Mzungus. Il voulait bien me vendre un violon pareille pour 70000UGS, mais je l'avais vu pour 20000UGS, alors pas de chance pour lui. Ma valise avec mes habilles est dans la soute du bus. Arrivé à Kampala, je restais au plus près du car pour la récupérer. Quelle fourmilière à la gare. Un des ouvriers voulait me repousser dans le bus, mais j'arrivais à lui expliquer que je voulais que mon bagage. La voiture d'Hospice arrivait vite et nous sommes rentrés à Fazal-house.
Le weekend​ j''ai fait mon linge, un peu de shopping et pour le reste «Farniente»
Lundi, mardi et mercredi je passais mon temps entre les traductions pour des étudiants et mon propre travail. Toutes les ordinateurs de Kampala et Mbarara sont infestées par des virus. C'est vraiment un travail de titan pour mettre des photos dans des dossiers avant qu'elles disparaissent. Mardi soir nous étaient invité chez dr Anne pour le dîner. Les filles nous avaient gâté avec leurs préparations culinaires. Mercredi je pars avec dr Anne à Hoima. En arrivant il n'y avait plus de chambre dans la maison où étaient les étudiants. Je devais aller avec Dr Anne chez des bonnes soeurs. Après le repas et un café dans sa chambre (elle avais amené son thermo et du café) j'ai passé la nuit avec beaucoup d'insectes et sous un crucifix. (la seule décoration dans la chambre.
Le lendemain: Little Hospice Hoima. Mais la personne avec qui travailler, était partie pour la journée de réflexion, avec tout l'équipe, à l'hôtel où nous avons amené Dr Anne le matin. Alors retour à l'hôtel. Heureusement j'ai pu travailler toute la journée et demain nous allons finir. Aussi je vais pouvoir amener les données concernant les donateurs. Quel luxe et sans virus. Chapeau pour le team de Little Hospice Hoima. L'après-midi je partirai pour Kampala, en bus, avec Octivia et ses enfants.