Mbarara Oeganda
Door: louiseHospiceAfriqueFrance
Blijf op de hoogte en volg Louise (Loes)
10 Mei 2016 | Frankrijk, Bourseul
Après une courte, mais bonne nuit, je voyais arriver le chauffeur à l’heure pour m’amener à Mbarara. Je dois me habituer que ils me servent de tout les cotés. Ils m’ouvrent des portes, portent mes valises, me servent à table. Je sais que je ne fais plus partie des plus jeunes, mais ils me donnent une sentiment d’être vieille. Mais eux sont heureux qu’ils ont du travail, peuvent envoyer leurs enfants à l’école. On sent des influences anglaises, alors je les laisse faire et je m’habitue.
Sur la route on vois des décorations avec des branches et feuilles de bananiers. Le chauffeur explique que c’est pour le roi de Buganda qui passe pour assister au match de foot très important. L’Ouganda a un président, mais les rois des tribus jouent encore une très grande rôle dans la vie des ougandais.
Aussi je voyais une maison, ou se trouve un cinquantaine de voitures et beaucoup de personnes dans leurs habilles traditionnelles et très colorées. Je croyais qu’il y avait une grande fête, mais le chauffeur m’expliquait que c’était un enterrement. Touts les habitants et connaissances de défunt, ou d’une membre de sa famille sont présent. Souvent les morts sont enterrés autour de la maison, dans la terre de leur famille. Cimetières n’existent que dans les grandes villes. (ça fait 3 ans que je cherche à prendre un menuiser qui vend ses cercueils au bord de la route en photo)
Enfin après 5 heures de la route, j’arrive chez des frères Montfoort à Mbarara. Ils m’accueillit à bras ouvert et après avoir bu quelques chose avec David, je me reposais un peu, pour après le repas retourner dans mon lit. Trois jours de voyage est un peu fatigant quand même.
Dimanche 8 mai
Une journée entière de « rien faire ». Juste déballé mes valises, tourné au ralenti, dormi et mangé. Qu'est-ce que ça fait du bien. Chaque fois que je suis accablé par la chaleur, mais pas seulement la chaleur du soleil. Comment ces gens (habituellement) ont un grand sourire pour moi, sont heureux avec 3 fois rien. Que sommes-nous réellement pauvre dans l'Ouest, qui ne pense que à l'argent et des biens.
Vers 18h00 les étudiants francophones sont arrivés, à ma grande surprise, accompagné de Martha (infirmière en chef de MHM). Merveilleux de se retrouver à nouveau après un an.
Le groupe se compose d'Estelle - sage-femme, Arlos - médecin géneralist et Secondine - médecin interne de Bénin; Michel - chirurgien faciaux-maxillaires de Burkina Faso et Désirée-oncologue du Sénégal.)
lundi 09/05/2016
Pour 7h45 la voiture était arrivée pour nous emmener à l'Hospice. "Je suis reçu à bras ouverts et un grand enthousiasme et je le sentais comme "rentrer à la maison ". Le groupe a été divisé en trois et parce-qu’un des élèves parlait assez l’anglais, il a été placé avec l'étudiant anglais en médecine. Aujourd'hui, nous sommes allés à l'hôpital de Mbarara. Nous avons visité une fille de 9 ans avec le rhumatisme aigu à un stade avancé qui avaient aussi des problèmes cardiaques, un garçon de 18 mois avec une tumeur au cerveau, deux hommes, à la fois avec le cancer de l'estomac. Une femme avec le cancer du sein avais quitté l’hôpital sans laisser une adresse ou n° de téléphone. Des opérations sont gratuites dans les hôpitaux en Ouganda, mais ils doivent payer eux-mêmes les examens et les médicaments. Comme les médecins souvent ne veulent pas opérer avant de pouvoir confirmer une diagnose, les gens quittent souvent l'hôpital parce qu'ils n’ont pas d'argent pour payer un scanner, l'analyse, le test sanguin ou d'une biopsie. Ils viennent souvent trop tard et l’hôpital les renvoit chez eux les mains vides. Si Hospice intervient deja à l’hopital, elle continue à suivre le patient, autrement à ce moment
Hospice prendra le relais. Elle met en place le traitement de la douleur (morfine buvable), ou aide financièrement (elle paye pour une examen, prise de sang ou des medicaments) ou des soins palliatifs plus complet à la maison. (préparation de malade et la famille, l’organisation de prise en charge des enfants) Fatigué par tout ses impressions et émotions, nous arrivons à MHM.
Autour de 18 heures, nous étions à nouveau arrivés chez des Frères Montfoort.
Mardi 10 mai
Encore une fois à six heures et demie à côté de mon lit pour commencer une nouvelle journée. Aujourd'hui, je traduits pour les étudiants pendant les consultations en Hospice. Petit à petit je commence à m'y habituer aux services du conducteur, les élèves de sexe masculin et le personnel de la cuisine. Un des chauffeurs m’a acheté une carte SIM ougandaise pour que je puisse faire des appels bon marché. Il était très calme alors nous avons vu seulement quelques patients aujourd’hui. Pendant le repas de midi, j’ai parlé agréablement avec Martha et Jackson. Il y a un garçon du personnel qui va me trouver un lyre traditionnelle que mon professeur de médecine chinois avait demandé et un smartphone pour moi (puisque ce sont vraiment pas cher ici).
En outre, il a été annoncé aujourd'hui que le jeudi sera un jour férié national, et personne ne travaille. C’est le jour ou le nouveau président d’Ouganda prête serment. Toujours agréable de savoir un peu avant. Nous avons l'intention d'aller infester Mbarara. Les élèves ont besoin de moi pour la traduction et moi, je suis protégé par eux parce qu'ils sont noirs et moi qu’une simple Mzungu. (Blanc)
Ce soir, on se trouve avec une équipe très internationale à la table. Les gens d'Ouganda lui-même (la plupart des prêtres, ou de formation), deux Allemands, d’une organisation qui amène des ambulances pour les hôpitaux ougandais, les cinq étudiants et moi. On avait beaucoup bavardé de tout et de rien, dans une mélange de français, l'allemand, l'anglais et le luganda. Il y avait aussi beaucoup de rires, mais ça c’est international. J’étais en contact avec Yannick par skype. Très agréable de savoir que tout se passe bien à la maison, de l’entendre et de le voir. Même si je le vois dans le brouillard (lui me voit très bien) et on est trois fois coupé d’internet.
Maintenant je saute sous ma moustiquaire pour une nuit calme, sans un aboiement de chien.
(je pense qu’ils l’ont enfermé)
Zaterdag 7 mei
Na een goede, zei het korte, nacht slaap arriveerde mijn taxi netjes rond 13h00 aan het hotel om me naar Mbarara te brengen. Moet er wel weer even aan wennen dat je van alle kanten bediend wordt. Ze sjouwen je koffer, bedienen je aan tafel houden het portier van de auto voor je open. Ja, dat ik niet zo piep meer ben heeft toch af en toe zijn voordelen. Alhoewel ik er nog steeds wat moeite mee heb om me zo te laten bedienen bedenk ik maar dat zij héél gelukkig zijn dat ze werk hebben en hieraan herkennen we de Engelse invloeden. Onderweg zagen we veel versieringen met bananenbladeren langs de weg. Deze bleken voor de koning van Buganda te zijn die door het dorp kwam rijden om een belangrijke voetbalwedstrijd bij te wonen. Oeganda heeft een president, maar de koningen van de stammen zijn nog steeds erg belangrijk voor de oegandese bevolking.
Ook reden we langs een huis, waar wel 50 auto’s stonden en enorm veel mensen in felgekleurde, traditionele kleding. Ik dacht dat er een groot feest aan de gang was, maar volgens de chauffeur was er sprake van een begrafenis. Hier is het hele dorp en alle mensen die de overledene, of een van de verwanten gekend hebben, aanwezig. Veelal worden de mensen hier nog rondom het huis begraven. Begraafplaatsen bestaan enkel in de grote steden, maar vaak brengen ze de overledenen naar hun familiegrond terug. Eindelijk, na 5 uur reizen aangekomen in Mbarara bij de Montfoortbroeders. Ik werd met open armen ontvangen. Na iets gedronken en gerust te hebben, ben ik na het eten weer snel mijn bed ingekropen. Drie dagen onderweg is toch wel vermoeiend.
Zondag 8 mei.
Een hele dag helemaal NIETS gedaan. Enkel mijn koffer uitgepakt, geluierd, geslapen en gegeten. Wat doet dat goed. Iedere keer weer word ik overspoeld door een warmte, maar niet enkel de warmte van de zon. Hoe spelen deze mensen het klaar om (meestal) een grote glimlach voor je te hebben, blij te zijn met 3 x niks. Wat zijn wij in het westen eigenlijk maar arme stakkers, welke enkel denken aan geld en bezit.
Tegen 18h00 arriveerden de Franstalige studenten onder, tot mijn grote verbazing, begeleiding van Martha (hoofdverpleegkundige van MHM). Heerlijk om elkaar na een jaar weer te zien.
De groep bestaat uit Estelle-verloskundige, Arlos-huisarts en Secondine-interniste uit Benin; Michel-plastisch chirurg uit Burkina Faso en Désirée-oncologue uit Sénegal.)
Zo te zien zullen we het wel met elkaar kunnen vinden en een prettige tijd met elkaar doorbrengen.
Maandag 09/05/2016
Om 7h45 stond de auto voor de deur om ons mee te nemen naar Hospice.” Ik werd met open armen en veel enthousiasme ontvangen en voelde dit als “thuiskomen”. De groep werd in drieën gesplitst, daar een van de studenten redelijk engels sprak, werd hij als eenling bij de engelse medicijnenstudent geplaatst. Vandaag gingen we naar het ziekenhuis in Mbarara. We bezochten daar een meisje van 9 jaar met acute rheuma in vergevorderd stadium zodat ze ook hartproblemen had, een jongetje van 18 maanden met een hersentumor, twee mannen, beide met maagkanker en een vrouw met borstkanker.De operaties zijn gratis in Uganda, maar de onderzoeken en medicijnen dienen ze zelf te betalen. Daar de artsen vaak niet willen opereren voordat ze een diagnose hebben kunnen bevestigen, verlaten de mensen vaak het ziekenhuis daar ze geen geld hebben voor de scan, het bloedonderzoek of de biopsie te betalen. Ook komen ze vaak te laat en worden onverrichterzake weer naar huis gestuurd. Hier neemt Hospice het vaak over. Of met pijnbestrijding, of financieel (om onderzoek of medicijnen te kunnen betalen) of met uitgebreider palliatieve zorg thuis. Na terugkomst aten we en rond 18 uur waren we weer bij de Montfoortbroeders aangekomen.
Dinsdag 10 mei 2016
Zo alweer om half zeven naast mijn bed om een nieuw dag te beginnen. Vandaag zou ik meedraaien met de consulten in Hospice om te vertalen voor de studenten. Langszamerhand begin ik te wennen aan de service van de chauffeur, de mannelijke studenten en het keukenpersoneel. Een van de chauffeurs heeft een oegandese simkaart voor me gekocht, zodat ik goedkoop kan bellen. Het was niet erg druk vandaag dus we hebben eigenlijk maar een paar patiënten gezien. Tijdens de middagmaaltijd heb ik gezellig met Martha en Jackson zitten kletsen. Ook gaat er een personeelslid voor me op zoek naar een traditionele lier waar mijn leraar chinese geneeswijzen om gevraagd had en een smartphone voor mij (daar die hier erg goedkoop zijn). Ook is vandaag bekend geworden dat donderdag een nationale feestdag is en er dus niemand werkt. Dit ivm. de eedaflegging van de nieuwgekozen president van Oeganda. Altijd prettig om dat bijtijds te weten. We nemen ons voor om dan Mbarara onveilig te gaan maken. De studenten hebben mij nodig om te vertalen, en ik word door hen beschermd daar zij zwart zijn en ik een simpele Mzungu.(blanke)
Vanavond zaten we met een erg internationaal gezelschap aan tafel. Mensen uit Oeganda zelf (voornamelijk priesters, of in opleiding), twee duitsers van een organisatie welke ambulances naar Oegandese ziekenhuizen brengt, En dan de 5 studenten en ik. Er werd volop gekletst over van alles en nog wat, in een mengelmoes van Frans, Duits, Engels en Luganda. Ook werd er volop gelachen, maar dat is internationaal. Na het eten nog even met Yannick geskyped. Altijd prettig om te weten dat alles goed gaat thuis, om hem te horen en te zien, ondanks dat hij mij wel duidelijk ziet maar ik hem zie in een dichte mist en we drie keer afgesloten werden daar internet eruit lag.
Nu weer lekker onder mijn klamboe voor een rustige nacht zonder hondengeblaf. (Ik geloof dat ze de hond opgesloten hebben)
-
11 Mei 2016 - 10:58
Marjoke:
Weer een indrukwekkend verslag, leuk de foto' s erbij, dat maakt het meer levendig. Doe voorzichtig en geniet!
-
11 Mei 2016 - 11:02
Kristel Martin:
Dis-moi Louise, c'est quoi ton histoire de menuisier et de cercueil !! Que ce soit à l'ouest ou en Afrique...on a encore besoin de femme comme toi qui remonte leur manche et sont dans l'action pour un monde meilleur !! Tu es un bel exemple !! Ici il fait chaud aussi -
11 Mei 2016 - 14:09
Régine BOULARD:
Bonjour Louise,
Je suis ton parcours et je vois que tu découvres beaucoup de choses. nous devrions effectivement
prendre modèle sur leur vie et se contenter de peu et des petits plaisirs que la vie nous donne....
C'est une merveilleuse aventure,je te souhaite encore pleins de bons moments et 'd'émotions intenses.
A bientôt -
11 Mei 2016 - 18:20
Louise (Loes) Pauwels:
Merci pour vos réactions qui me font chaud au cœur. Kristel, l'histoire de menuisier et de cercueil je te raconterai plus tard. C'est vrai, ici je vie mon aventure de jour en jour je rencontre des belles personnes et je suis heureuse comme un enfant, même si je vois aussi beaucoup de misère. à bientôt avec des nouveaux aventures. -
12 Mei 2016 - 11:26
Betty:
Hi...effe snel illegaal op internet op grens Italie en Slovenie. Je verhalen gelezen. Wat klinkt dat heerlijk allemaal!!!! Geniet ze van alle warmte...in alle opzichten. xxxx -
12 Mei 2016 - 11:26
Betty:
Hi...effe snel illegaal op internet op grens Italie en Slovenie. Je verhalen gelezen. Wat klinkt dat heerlijk allemaal!!!! Geniet ze van alle warmte...in alle opzichten. xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley