De laatste nieuwtjes Les dernières nouvelles - Reisverslag uit Kampala, Oeganda van Louise (Loes) Pauwels - WaarBenJij.nu De laatste nieuwtjes Les dernières nouvelles - Reisverslag uit Kampala, Oeganda van Louise (Loes) Pauwels - WaarBenJij.nu

De laatste nieuwtjes Les dernières nouvelles

Door: Loes / Louise

Blijf op de hoogte en volg Louise (Loes)

21 Juli 2019 | Oeganda, Kampala

Maandag 15 juli.
Vandaag blijven Diouf en Awaleh voor de consultations, daar Diouf nog niet alle dossiers bijeen heeft. Hij heeft het geluk om de intake van een nieuwe patient bij te wonen. Net waar ze om vragen vanuit de cursus. Awaleh helpt hem met het vertalen tijdens de intake. De anderen gaan op huisbezoek.

Dinsdag 16 juli.
Vanochtend hebben we alvast afscheid genomen van het MHM team, daar er morgen geen tijd voor is. We bieden ze een cake aan, met de woorden « Merci beaucoup » erop. Marie houdt een korte toespraak in het frans, welke ik voor haar vertaal. Ook geven we het team de ingelijste groepsfoto, zodat deze een plaatsje kan vinden naast anderen. Een leuke traditie als herrinnering aan alle francophone studenten van de afgelopen 5 jaar. Hierna houden we een bespreking over een patient met slokdarmkanker, welke een maagsonde heeft daar hij niet meer kon slikken. Het grootste probleem was nu dat de sonde lekt. Maar eerst kwam er bv. de melk terug welke ze hem toediende, maar nu, na consultatie in het ziekenhuis, is het niet dat de voeding terug komt, maar gal. Zuster Marie legde uit dat het eraan lag, waar de sonde ingebracht is. Indien er tumoren zijn in de maag, kunnen ze hem niet in de maag aanbrengen, maar in het dunodenum. Hierdoor kan gal, welke normaal in de darmen afgevoerd wordt, via de sonde naar buiten komen. Ook bleek, na overleg dat de man een veel te kleine sonde had. Wéér een kwestie van geld, de sonde die hij nodig heeft is enorm duur en niet te betalen voor vele patienten. Het team was blij met deze uitleg, daar ze konden profiteren van de kennis van een chirurg. Martha informeerde ons ook dat Merron is overleden. Dit was een jonge vrouw van in de twintig, waar vier van de studenten op huisbezoek zijn geweest. Het was tevens voor Coudjo de eerste ervaring met het werken in het veld. De jonge vrouw had een dochtertje van ongeveer 18 maanden. Ze had CA van de baarmoedermond. Daar ook het lymphesysteem aangetast was, is haar been geamputeerd. Tijdens consultatie besluit Béatrice om haar wond te verzorgen. Tot grote verbazing vraag ik me af of ik de voorkant, of de achterkant van de patiente zie, maar gezien haar houding moet het de voorkant zijn. Daar het kamertje erg klein is, besluit ik om in het woongedeelte te wachten. Coudjo en Béatrice vertelden naderhand dat de wond vol maaien zat en dat ze zo goed als het kon de wond schoongemaakt hebben. Haar situatie was zo slecht dat haar moeder de opmerking maakte dat het beter voor haar zou zijn dat de maaien haar opaten en dat ze dood zou zijn. Een opmerking om aan te geven dat ze dit lijden van haar dochter niet langer aan kan zien. Volgens de patiente verlichtte de morfine haar pijn.
Maar terug naar vandaag !
Tijdens de theepauze wordt de cake aangesneden, maar tot mijn grote verbazing halen ze alle suikerlagen eraf en eten enkel de cake. Ze leggen me uit dat het hen nu geleerd is dat suiker enorm slecht is voor hun gezondheid, dus eten ze het niet meer. Vooral deze poedersuiker, welke ze aan de kinderen geven. Maar in iedere kop thee doen ze nog wel 5 scheppen suiker. De rest van de cake, met de afgesneden suikerlaag, deel ik uit in de wachtkamer. Twee kinderen die daar met hun moeder zijn, smullen van de cake. Ik stop de moeder ook nog twee lollies toe voor later.
Peter voelt zich niet goed, dus blijft hij met Marie hier om hun dossiers af te werken. Ook Awaleh is bij de Montfort broeders gebleven daar hij zich niet goed voelde. De twee anderen zijn weer op huisbezoek, maar ze zullen er alles aan doen om tijdens de lunch hier te zijn, daar ik de dame van de keuken vis heb laten kopen voor het hele team. Voor hen een traktatie, daar het zelden is dat ze vis eten, gezien de hoge prijs. (50000UGX voor 3 kg = ongeveer 12 euro) Waar je een heel team al niet blij mee kunt maken.

Woensdag 17 juli
Vandaag is de gewoonlijke outreach in Isaka Hospital, ongeveer 75 km van Mbarara. Enkel enkele foto ‘s van deze dag, welke duurde tot 19.00 uur in de avond. Er waren ongeveer 30 patienten gekomen voor de consultaties. Tijdens deze Outreach krijgen ze een flesje drinken en brood aangeboden van MHM. Vele mensen hebben meerdere kilometers te voet afgelegd om door MHM verzorgd te worden. Geduldig wachten ze hun beurt af, soms tot laat in de middag, alvorens met hun medicijnen naar huis terug te gaan. Tijdens de consultaties horen we een jongetje schreeuwen en huilen. Hij leed verschrikkelijk daar het bleek dat ze hem besneden zonder verdoving. Dit is sinds 3 jaar verplicht voor alle jongens (zelfs volwassen mannen) om tegen te gaan dat ze de vrouwen besmetten met het virus welke verantwoordelijk is voor baarmoederhalskanker. Misschien een goede preventie, maar toch, zonder verdoving?!!!

Donderdag 18 juli.
Vanochtend zijn we om 7.00 uur vertrokken voor de terugtocht naar Kampala. Even na het middaguur werden de studenten afgezet bij hun hotel, om zich op te frissen, om te kleden en om 16.00 uur naar dr. Anne’s huis te gaan voor de jaarlijkse francophone partie. Dr. Anne is net weer terug vanuit Engeland, om dit feest bij te wonen, waarna ze maandag weer vertrekt richting Liverpool. Et blijft een bijzondere vrouw, welke nog steeds, zei het iets minder aktief op haar 84e, meedanst met de studenten en volop geniet van de jongere generaties. Zelf ben ik naar Hospice gegaan en heb gewacht tot Caroline Maindet, een arts uit Grenoble, terug was van de thuisbezoeken en hebben we samen iets gegeten voordat we samen naar ons hotel gingen om ons ook gereed te maken voor de party. ‘s-Avonds, na de maaltijd voor ongeveer 30 mensen, heb ik geholpen met het afwassen.

Vrijdag 19 juli
Dr. Anne is vandaag aanwezig om na de ochtendceremonie te vertellen van haar laatste reis in Engeland en Ierland. Ook wordt de vidéo van de televisieopname van de BBC bekeken. Hierna heb ik meerdere sessies voetzoolreflex gedaan, daar de vraag groot was van het personeel van HAU. Na een heerlijke lunch verorbert te hebben in Coffee at Last, ben ik in de namiddag met Eddie naar een ander gedeelte van Kampala gereden voor een bezoek. Ook nog even snel wat kopen voor de kleinkinderen en twee broeken voor mezelf. Rond 17h30 was een Oegandese dame me behulpzaam met het zoeken naar een special hire (taxi), welke me terug bracht naar het hotel. Verschrikkelijk rond deze tijd en op vrijdagavond, daar we midden in de spits zaten. Niet echt slim uitgekozen.

Zaterdag 20 juli
Héérlijk, een dag met NIETS, tenminste dat dacht ik. In ieder geval heb ik eerst genoten van een whole body massage. Hierna had ik een afspraak met Stephen en Heather voor een kop koffie. We hebben weer even wat bijgepraat en onze wederzijdse ervaringen uitgewisseld. Tijdens mijn lunch kwam Sylvie nog even gedag zeggen. In de namiddag had ik een afspraak met Dianah, maar gezien het uur, was er geen tijd voor reflexologie voor haar. Ze stelde me voor om met enkele studenten van Bénin en Togo mee te gaan naar een bespreking met Fatias van APCA., om daarna haar huis te bezoeken en kennis te maken met haar vader. Ik zag het alwel weer zitten, een langdurige bespreking, dus weinig tijd voor mezelf voor mijn vertrek. Maar OK. Maar tot mijn grote verbazing werd er weinig gesproken over de samenwerking tussen APCA, Benin en Togo, maar werden we uitgenodigd om van een traditioneel bereid diner te genieten. was nl. eigenaresse van een restaurant. De smaak van de Matokee, rijst, kip, en al wat maar op te noemen was, was niet te vergelijken met het dagelijkse eten van de traiteur in HAU. Het was SUPER !!! zelfs de bonen smaakte niet hetzelfde. Kortom GENIETEN !!!! Dank je voor deze uitnodiging, we gaan zeker terug naar het restaurant. (mits ze de televisie zachter zetten)

Zondag 21 juli.
Vandaag ben ik met Eddie en de kinderen gaan wandelen. We hebben samen pizza gegeten en ik gaf hen de cadeautjes welke ik meegenomen had uit Frankrijk. (Adelene een dagboek, Nathan en Gabriel een drinkbeker met hun naam en een doosje met playmobile) Ze waren er erg blij mee en bedankten Jaja Louise aan het einde voor de wandeling, de maaltijd en de leuke cadeautjes. Ik bedankte hen ook voor hun cadeautje en de gezellige tijd samen, zelfs al was het kort. Teruggekomen bij het hotel heb ik de rest van mijn koffers gepakt en Billy (taxi) gebeld om te vragen welke tijd hij me op komt halen om me naar het vliegveld te brengen. Het is weer bijna voorbij. Vanavond eten Heather, Stephen en ik onze laatste gezamelijke maaltijd in een heerlijk indisch restaurant in Kampala. Om middernacht komt Billy me ophalen en morgenochtend om 4 uur vertrek ik weer naar huis. Daar zijn er twee die op me zitten te wachten om mijn verhalen aan te horen en weer te genieten van elkaar.
Hopelijk zie ik iedereen weer terug volgend jaar. Jullie allemaal bedankt voor het volgen van mijn reis en tot de volgende keer.
Webelee, Loes

Lundi 15 juillet
Aujourd’hui Diouf et Awaleh restent à MHM pour des consultations, car Diouf n’a pas encore tous ses dossiers. Il est chanceux, car il y a un nouveau patient, qu’il peut suivre. C’est exact se qu’on demande pour la formation. Awaleh lui aide pour la traduction. Des autres vont faire des visites à domicile.

Mardi 16 juillet.
Ce matin nous avons annoncé notre départ du jeudi. Demain il n’y aura pas de temps pour partager le gâteau que nous offrons. Sœur Marie fait le petit speech et je traduis. Aussi nous offrons la photo du groupe encadré, qui va trouver une place auprès de photos des années précédentes. Une jolie tradition depuis 5 ans. Après nous avons une étude de cas, d’un patient avec un CA d’œsophage. Il a une sonde gastrique, mais le problème maintenant est que la sonde fuit et c’est de la bile qui sort. Marie explique des façons différentes d’opérations pour placer une sonde gastrique. Maintenant, si ce patient à des tumeurs dans l’estomac, ils sont obligés à placer la sonde dans le duodénum, ce qui est sans doute le cas du patient. Aussi, manque de l’argent pour une sonde gastrique, où manque du matériel, ils ont placé une sonde trop petite, c’est pour cela qu’elle fuit. L’équipe la remercie pour ses explications et est contente pouvoir profiter de ses connaissances comme chirurgien. Martha nous informe aussi que la jeune femme (22) ou Coudjo et moi sommes allés en visite à domicile, est dcd. Pour Coudjo c’était sa première expérience de travail sur le terrain d’Hospice. Elle était une jeune maman d’une fille de 18 mois. Elle souffrait d’un CA du col d’utérus avec des métastases dans tout le système lymphatique. Une jambe était déjà amputée. Pendant la consultation Béatrice et Coudjo aller nettoyer la plaie. Elle donnait de la morphine à la jeune femme, avant de commencer. Quand elle enlève la couverture, je me demande si je vois le devant, ou là-derrière de jeune femme, mais vu son torse, ce devrait être le devant. Vu que la chambre est très petite, je décide d’attendre dans la salle. Après les soins, Béatrice et Coudjo me racontait que la plaie était pleine d’asticots et qu’ils ont fait leur mieux pour la nettoyer. La situation de la jeune femme était si mauvaise, que la mère espérait que les asticots mangeaient sa fille au plus vite, qu’elle sera morte. Une remarque d’une mère qui se sent impuissant et ne puisse plus supporter la souffrance de sa fille. Heureusement, la fille confirme qu’elle ne souffrait pas trop, grâce à la morphine. Maintenant elle est décédée et on espère en paix.
Mais de retour à aujourd’hui
Pendant la pause thé, nous avons coupé le gâteau que nous avons offert pour remercier l’équipe. Mais à ma grande surprise, elles enlèvent tous la décoration du sucre glace. Ils me racontent qu’ils ont appris que sucre est mauvais pour la santé, alors ils ne mangent plus le sucre glace. Ils donnent aux enfants. Mais dans leur thé, je vois qu’ils ajoutent 4 à 5 cuillères de sucre alors, va comprendre. Les restes du gâteau je donne aux patients qui attendent leur tour pour la consultation.
Peter et Marie restent travailler aux dossiers, Alaweh est malade, alors il est resté au Montfort. Les deux autres sont encore parties aux visites, mais ils vont faire un effort d’être présent pour le déjeuner. J’ai donné l’arent à la cuisinière pour acheter 3 kg de poisson pur toute l’équipe. C’est très rare qu’ils mangent du poisson car c’est beaucoup trop cher. Alors c’est une régale. Pour environ 12€ j’ai pu faire 30 personnes heureuses.

Mercredi 17 juillet
Aujourd’hui c’est l’outreach à Isaka Hospital. Ils ne sont plus dans la même salle, mais dans une salle d’attente couverte, avec une, ou deux locaux de consultation à disposition. (s’elles sont libre) Ils ont voulu arrêter les outreach de MHM, mais heureusement ils ne sont pas arrivés à les mettre dehors. Aussi dans d’autres hôpitaux, MHM n’intervient plus car l’hôpital ne veux plus qu’elle vient. Pour quelle raison, encore un mystère. Pendant l’outreach, des patients viennent de loin et souvent à pied. MHM les offre une boisson et du pain avant qu’ils puissent retourner à leur maison avec leurs médicaments. On voit aujourd’hui des patients qui partent avec 15bouteilles de la morphine buvable (faible dose) car MHM est en rupture de stock de la morphine buvable plus forte. Les patients attendent leur tour en patience, dès fois jusqu’à tard dans l’après-midi. Pendant le temps, nous entendons aussi un jeune garçon crier et pleurer de douleurs atroces. Ils étaient à lui faire une circoncision sans anesthésie. Depuis 3 ans il est obligatoire que les garçons subissent la circoncision cause raisons médicaux. Pour éviter qu’ils infectent les filles avec une virus qui provoque le cancer du col d’utérus. Cruellement c’est souvent fait sans anesthésie.

Jeudi 18 juillet
Ce matin nous sommes parties à 7.00 heures pour rejoindre des autres à Kampala. Un peu après midi nous sommes arrivés à l’hôtel des étudiants. Ils ont quelques heures pour se reposer et se préparer pour la fête à la maison de dr. Anne Merriman. Elle est de retour d’Angleterre, pour participer à la fête annuelle pour des étudiants francophones. Elle reste une femme remarquable, qui adore danser et partager avec la jeune génération. Même à ses 84 ans. Aussi Jim, président de Hospice Africa France, et dr. Benoit Buruoca, président du FISP, sont présent pour la fête. Après le repas, préparé par les employées de dr ; Anne, je me mis, avec Sirage, Vicky et elles, à faire la vaisselle. Franchement, je trouve qu’on à fait une bonne équipe. Sirage nous a ramené à l’hôtel avec une minibus de HAU. Il y avait entre 15 et 18 personnes dans la voiture, peut-être un peu trop, mais on est tous rentrés au bon port.

Vendredi 19 juillet
Dr. Anne est arrivée pour parler à tout le monde présente, de son dernier voyage en Angleterre et Ireland. Aussi nous regardons la vidéo de la BBC. Après j’ai fait plusieurs séances de la réflexologie, à la demande de plusieurs personnes de HAU. Après un très bon déjeuner, je suis allée dans un autre coin de Kampala avec Eddie. La personne nous avons voulu voir était occupé, alors j’ai visité le théâtre national et j’ai profité d’acheter des choses pour moi et ma petite fille. Eddie est allé rencontrer un médecin, qui était dans le même endroit que nous. Vers 17h30, une dame m’a aidé à trouver un « special hire » taxi pour me ramener à mon hôtel. Ce n’était pas vraiment le bon moment, c’est l’heure de point à Kampala. Vous ne voudrez pas savoir combien de bouchons il y en a à cette heure. Très mal choisi !!!

Samedi 20 juillet
Une journée de FARNIENTE, au moins ce que je croyais. D’abord un ‘’whole body massage’’ par Elisabeth de Makindey Country Club. Un rdv avec Heather et Stephen, pour boire un café et partager nos expériences. Pendant mon déjeuner, Sylvie qui venait me dire aurevoir. Vers 15 heure j’avais un rdv avec Dianah, mais vu son retard, je n’ai pas eu le temps de la faire une séance de la réflexologie. Elle m’invitait pour une réunion avec Fathia d’APCA et des étudiants de Bénin et Togo, dans un restaurant. Après cela, elle voudrait me présenter son papa et faire visiter leur maison. Elle disait que son papa était une aussi bonne personne que Yannick, mon mari. Mais à ma grande surprise, nous n’avons pas parlé beaucoup de la coopération entre Benin et Togo, mais on était invité à partager un diner avec elle, avec des plats, préparées sur place à la façon traditionnelle, dans son restaurant. Rien à faire avec des repas du traiteur de HAU. C’était SUPER BON, même des haricots n’avaient pas le restaurant. (surtout quand ils baissent le son de la télé un peu)

Dimanche 21 juillet
Aujourd’hui j’ai fait une promenade avec Eddie et ses enfants. Nous avons mangé une pizza et je les ai donnés des petits cadeaux que j’avais amené de la France. (Adelene un journal intime, Nathan et Gabriel une boite de Playmobil et un gobelet avec leur nom dessus) Ils étaient très contents et m’ont remercié pour la promenade, le repas et les cadeaux. Moi aussi je les ai remerciés pour le temps qu’on a partagé ensemble, même si c’était si court. J’espère retrouver toute la famille l’année prochaine. De retour dans l’hôtel j’ai contacté Billy (taxi) pour demander à quelle heure il vient me chercher pour m’amener à l’aéroport. Voila, presque fini. Ce soir je retrouve Heather et Stephen dans un restaurant indien pour notre dernière soirée ensemble. A minuit je pars pour l’aéroport d’Entebbe, ou mon avion décolle à 4 heure du matin pour me ramener à la maison. Parce qu’il y a Yannick et Hippie, qui seront heureux tout les deux de mon retour.
J’espère retrouver tout le monde d’HAU l’année prochain. Je vous remercie pour suivre mes histoires de mon voyage. Bonne route pour tout le monde et à la prochaine fois.
Webelee, Louise

  • 21 Juli 2019 - 12:28

    Loes Louise:

    Foto's volgen, wacht op sterkere internetverbinding.
    Photos arrivent, j'attends une connexion d'Internet plus puissant.

  • 21 Juli 2019 - 13:49

    Tineke Van Bokhoven:

    weer een mooi verslag heb het nog niet helemaal gelezen morgen de rest
    vandaag voor het eerst in het appartement van Diana geweest sinds ze er woont
    een mooi en ruime woning gr Tineke

  • 22 Juli 2019 - 04:30

    Marjoke Muller:

    Je hebt weer genoeg beleefd, fijn dat je zelf ook nog wat voetreflex heb kunnen geven. Ik neem aan dat je bijna weer thuis bent, maar dat hoor ik wel via WhatsApp

  • 22 Juli 2019 - 17:11

    Yvonne:

    Hoop dat je een goede reis hebt/hebt gehad. Je komt wel met het juiste weer in aantocht thuis. Direct in de super zomerse sferen met de komende temperaturen. :-)

  • 25 Juli 2019 - 07:31

    Louise (Loes) Pauwels:

    Zoals beloofd, de foto's en nog wat afrikaans ritme. Ik ben weer heelhuids aangekomen en nu weer terug in het franse ritme.
    Comme promis, des photos et un peu de rythme africain. Je suis bien arrivé à la maison et maintenant retour au rythme français.

  • 26 Juli 2019 - 08:27

    Joke:

    Hoi Loes,
    Wat ben je weer goed bezig geweest!
    Nu maar weer even bijkomen, denk ik zo.
    Groetjes,
    Joke

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Louise (Loes)

D'origine cadre médico-sociale je suis Réflexologue plantaire/ Psycho-généalogiste et Praticienne énergétique. Depuis 5 ans je vais en Ouganda pour aider Hospice Africa Uganda comme interprête pour des étudiants francophones africains en formation de soins palliatifs à HAU à Kampala (médecins, infirmiers etc.) En 2017 j'ai commencé l'inventaire des donateurs et de tous les photos des patients de Hospice Africa Uganda depuis la fondation en 1993. Cette année je serai tout le mois de mai en Ouganda pour continuer le travail Van oorsprong Pédagogue sociale kader binnen de medisch-sociale sector, ben ik nu voetzoolreflex-/énergétisch therapeute en Psychogenealogiste. Woon en werk sinds 1988 in Frankrijk. Lid van Hospice Africa (Soins Palliatifs) France ga ik sinds 5 jaar eens per jaar naar Oeganda als vrijwilligster voor Hospice Africa Uganda, onder andere als tolk gedurende het praktijkgedeelte van de opleiding voor palliatieve zorg voor franstalige afrikaanse artsen en verpleegkundigen. Afgelopen jaar maakte ik de inventaris op van alle financiéle donors en van de foto's van patiënten vanaf de oprichting van Hospice Africa Uganda in 1993. Dit jaar zal ik de hele maand mei in Ouganda zijn om mijn werk als vrijwilligster voort te zetten.

Actief sinds 08 April 2016
Verslag gelezen: 3374
Totaal aantal bezoekers 15038

Voorgaande reizen:

29 Juni 2019 - 22 Juli 2019

6 jaar alweer

29 April 2018 - 04 Juni 2018

Hospice Africa Uganda 25 jaar/ ans

03 Mei 2017 - 01 Juli 2017

Hospice Africa Uganda 2017

05 Mei 2016 - 28 Mei 2016

Mijn eerste reis

Landen bezocht: