Théâtre Sauterelles et Danses/ Théater, Sprinkhane - Reisverslag uit Kampala, Oeganda van Louise (Loes) Pauwels - WaarBenJij.nu Théâtre Sauterelles et Danses/ Théater, Sprinkhane - Reisverslag uit Kampala, Oeganda van Louise (Loes) Pauwels - WaarBenJij.nu

Théâtre Sauterelles et Danses/ Théater, Sprinkhane

Blijf op de hoogte en volg Louise (Loes)

29 Mei 2018 | Oeganda, Kampala

Vendredi 25 mai

Hier nous sommes revenus de Mbarara, avec une voiture d’Hospice Ce matin à dix heures, je suis partie avec Rosemary, une infirmière d’Hospice à Kampala, qui aussi est le chef de « Hospice choir » et la personne qui s’occupe des volontaires communautaires. Je vais filmer la pièce de théâtre des volontaires communautaires. Ils ont répété pendant que j’étais en Mbarara, et maintenant ils ont trouvé un village, où ils vont jouer leur pièce quand moi je les filme. Sur la route nous nous sommes arrêtés souvent pour prendre des acteurs. Le but de cela est que je vais amener le film en France et le montrer dans les écoles, communes ou tout autres situations, pour parler d’Hospice Africa Uganda. Leur pièce est en Luganda, la langue locale de Buganda, le royaume autour de Kampala, alors personne en France va les comprendre. Mais si vous savez l’histoire, c’est très bien à suivre. La pièce de théâtre parle d’un futur patient d’Hospice, qui ne peut plus payer ses dettes car sa femme est malade. Elle se fait soigner par une chamane, avec des plantes, des chants et des herbes, mais sans succès. Toutes leurs économies passent là-dedans. Des volontaires communautaires ne sont pas loin et entendent cette histoire de l’entourage du couple. Ils interviennent, soignent la plaie de la jambe de la femme et les envoie vers l’hôpital pour faire des examens et la diagnostique. Aussi ils nettoient la maison et apprends le fils comment nettoyer la plaie de sa maman. Ils interviennent avec le chairman, pour régler un remboursement des dettes. Ils donnent des médicaments à la dame et les envoient à Hospice Africa Uganda pour le suivi des soins palliatifs et antidouleurs. Les habitants du village étaient tous présent pour suivre la présentation. D’abord, Toto, le leader de la troupe, proposait que je les filme dans une maison, mais il faisait beaucoup trop noir, je n’aurai jamais assez de lumière. La patiente était mise dehors sur son matelas. (Vous n’inquiétez pas, c’était aussi une actrice). Presqu’à la fin de la présentation il commençait à pleuvoir. Mais ils continuaient à jouer et vu que mon appareille était à l’abri, nous avons pu finir à jouer la pièce. A la fin ils ont chanté la chanson d’Hospice. Sur la route de retour, tous les acteurs ont reçu une récompense, un chapati et une boisson. Après les avoir remerciés chaque volontaire retournait dans son village et Rosemary et moi retournaient à Hospice. Dans l’après midi j’ai suivi la présentation de l’équipe qui a fait leur stage à Mbarara avec moi.

Samedi 26 mai

Aujourd’hui j’ai d’abord téléphoné ma sœur car c’est son anniversaire.

Le matin j’ai marché, avec Vicky, en ville. Nous avons pris un matatu, (minibus qui claxonne et s’arrête partout pour prendre des passagers) C’est elle qui paye (avec mon argent) car autrement je vais avoir un Mzungu prix. A notre retour je l’ai invité pour manger quelque chose à « Coffee at Last », un bar/restaurant jusqu’à coté d’Hospice. Vers 16h30 je suis monté dans la voiture pour aller chez Dr. Anne, pour la soirée des étudiants francophones et l’équipe et volontaires de la formation francophone. Pour Steven j’avais amené des sauterelles que Vicky a préparé ce matin. Beaucoup des étudiants étaient habillés dans des vêtement traditionnels de leur pays. Aussi nous avaient la musique de chaque pays. Steven avait oublié son kilt écossais, mais je lui ai dit que c’est plutôt une chance pour lui, car tout le monde voudrait savoir s’il portait quelque chose on-dessous.   Nous étions très bien accueillis et Little Anne et son équipe nous ont fait un très bon repas. Le cake était coupé par tout le monde et après avoir dansé nous avons fini avec la cérémonie des bougies. Steven et moi ont partagés une bonne bouteille de vin, qu’il avait ouvert le soir avant. Personne ne savait car c’était dans un verre de limonade et semblait à la grenadine.

Lundi 28 mai.

Aujourd’hui j’ai fini mon travail de l’archivage. Enfin, je ne puisse plus voir des photos tellement il y avait. Demain je vais les donner à Nelson, la personne IT, qu’il les met sur une place sur. Pendant les derniers jours, je vais travailler, avec Joyce, pour mettre en marche le charityshop ici. Il est paint et maintenant nous devons s’organiser un peu qu’il peut être ouvert le plus vite que possible. J’ai demandé Joseph, l’homme d’entretien, à faire des étagères asap (as soon as possible / si vite que possible), mais ce n’est pas un rythme ougandais. J’ai trié des livres, des vêtements et des chaussures. (Souvent il n’y avait pas la paire complète) Pendant ce temps, nous avons gagné environ un 30.000UGX de la part des étudiants francophones qui passaient.   Joyce était ravie que je voulais l’aider mais regrettait que j’aille partir avant que ce soit fini. Avec Joseph nous avons vu le bois qui est stocké en HAU et qui peut servir pour notre projet. Nous avons tout mesuré et demain je dois lui pousser pour qu’il met le devis chez Dr. Eddie et Prossy (qui tient les sous)  pour leur accord. Je sais que je vais partir vendredi matin, mais le début est fait. Prossy va suivre des travaux et maintenant que Joyce à vu qu’elle puisse ouvrir bientôt dans un charityshop agréable à visiter, elle va aussi pousser Joseph je pense.

A bientôt, Louise

Vrijdag 25 mei

Gisteren zijn we teruggekomen van Mbarara en vanochtend ben ik vertrokken met Rosemary, een verpleegster van HAU, wie ook het Hospice koor leidt en zich bezighoudt met de vrijwilligers van de communautés. Ik ga hun toneelstuk filmen welke ze gerepeteerd hebben toen ik in Mbarara was. Voor vandaag hebben ze een dorp gevonden waar ze het stuk zullen spelen voor de plaatselijke bevolking. Op de weg ernaartoe hebben we verschillende acteurs opgepikt. Het doel van deze operatie is dat ik de film mee naar Frankrijk neem en daar toon aan scholen, gemeentes en andere mogelijkheden, om te praten over Hospice Africa Uganda. Hun theaterstuk is in het Luganda, de streektaal van Bugande, het koninkrijk rondom Kampala, dus we verstaan niets ervan. Maar eenmaal het verhaal kennende, is het goed te volgen. Het gaat over een gezin, waarvan de man de schulden niet meer kan betalen, daar zijn vrouw ziek is en verzorgd wordt door een chamane, met kruiden, planten en muziek. Dit kost hun hele economie. De vrijwilligers van Hospice horen over dit gezin en gaan op bezoek. Ze verzorgen de wond van de vrouw en laten de zoon zien, hoe hij dit moet doen. Daarna sturen ze hen naar het ziekenhuis voor onderzoek en diagnostiek. Tevens maken ze het huis schoon en praten met de oudste van de tribu om een regeling te vinden om de schulden af te lossen.                        Ze geven de vrouw medicijnen en morphine tegen de pijn en vertellen hen over Hospice Africa Uganda, welke hen verder zal begeleiden in de pijnbestrijding en palliatieve zorg voor de vrouw en alle sociale- psychologische- en spirituele zorg die ze tegenkomen.

De bewoners van het dorp volgen de presentatie. Tegen het einde van de voorstelling begint het te regenen, maar daar mijn toestel onder een afdak staat, spelen de vrijwilligers onverstoord door en zingen hierna het Hospice lied. Gedurende de terugweg krijgen de acteurs een chapati en een flesje drinken aangeboden. Na hen uitbundig bedankt te hebben keren ze terug in hun eigen streek. Rosemary en ik keerden terug naar Hospice, waarna ik de presentaties van het stagerapport van de Mbararagroep bijwoonde.

Zaterdag 26 mei.

Allereerst heb ik vandaag mijn zus gebeld, daar ze vandaag jarig is.

De ochtend heb ik met Vicky doorgebracht in het centrum van Kampala om wat stof uit te zoeken. Wen amen een matatu (kleine minibus welke constant toetert en overal stopt om passagiers op te pikken. Vicky betaalde, (met mijn geld) daar ik anders een Mzungu prijs moet betalen. Toen we terug waren heb ik haar getrakteerd op een hapje en drankje bij « Coffee at Last » een bar restaurant naast Hospice. Tegen 16h30 ben ik in de auto gestapt om naar Dr. Anne’s huis te gaan voor het feest van de franstalige studenten en de vrijwilligers en het équipe van de franstalige cursus. Voor Steven nam ik de sprinkhanen mee, welke Vicky die ochtend had bereidt. Vele studenten droegen de traditionele kleding van hun land en ook hadden ze muziek van eigen cultuur meegenomen.  Steven had zijn schotse kilt vergeten, maar ik vertelde hem dat het maar gelukkig was, daar iedereen zich altijd afvraagt of de Schotten er iets onder dragen.                                                                                                         

We werden erg gastvrij ontvangen en Little Anne en haar team, hadden een heerlijk maal bereidt voor ons allen. De cake werd gezamelijk aangesneden en na gedanst te hebben, werd de avond beëindigd met de ceremonie van de kaarsen. (om het licht van palliatieve zorg overal over de wereld te verspreiden). Steven en ik hebben nog een heerlijke fles wijn, welke hij de dag vantevoren had opengemaakt, gedeeld. Niemand had dit in de gaten, daar we het dronken uit limonadeglazen, dus het leek op grenadine.

Maandag 28 mei

Vandaag eindelijk mijn werk van archivering van de foto’s van Hospice af. Gelukkig want ik kan geen foto meer zien. Morgen geef ik ze aan Nelson, de IT man, die ze op een veilige plaats op zal slaan. Gedurende de rest van mijn verblijf werk ik met Joyce om de charityshop open te krijgen. Hij  is geschilderd, maar alles dient wat gereorganiseerd te worden, zodat hij zo snel mogelijk weer open kan. Ik heb Joseph, de handyman, gevraagd om enkele planken te maken en indien mogelijk,  A.S.A.P. (as soon as possible) maar dat is géén Oegandees rytme. Ik heb de hele namiddag boeken, kleding en schoenen gesorteerd en weggegooid (vaak was er maar één schoen). Gedurende onze werkzaamheden hebben we nog zo’n 30.000 UGX verdient daar de studenten ons een bezoekje kwamen brengen. Joyce was enthousiast, maar vond het jammer dat ik terug naar huis ging voordat het af was. Met Joseph hebben we alles opgemeten en hebben gekeken wat er aan hout op voorraad was. Morgen moet hij een devis indienen bij Dr. Eddie en Prossy (die de centen beheert) voor hun akkoord. (maar dat zijn enkel wat schroeven, steunen, enkele kettingen en twee buizen) Prossy zal de werkzaamheden volgen en ik denk dat Joyce Joseph wel achter zijn vodden zal gaan zitten, nu ze weer volop enthousiast is om de charityshop, met een nieuwe look, te openen.

Tot gauw, Loes


  • 30 Mei 2018 - 06:07

    Yvonne:

    Ha Loes,
    het laatste verslag alweer. Wat gaat de tijd dan al met al, toch weer snel. Dat is wellicht anders dan zoals jij het ervaart als je (weer eens) mag wachten en wachten. En dan aan het eind moet je dan toch vertrekken als iets nog niet helemaal af is. :-) Ik wens je vast een goede terugreis naar het Nederlandse, waar je straks op je bagage mag .. wachten... ;-) groetjes, Yvonne xx

  • 30 Mei 2018 - 07:39

    Betty:

    Ha die Louise,

    Jee.. inderdaad, het laatste verslag alweer. Time flies....
    Maar wat heb je/jullie veel gedaan de afgelopen maand! En wat een goed idee van die film! En dat gebaar met de kaarsjes aansteken, opdat de gedachte van Hospice Afrique over heel de wereld verspreid... mooi.

    Anyhow, ik (en Dick ook) wensen je een goede vlucht naar huis. Tot gauw en dikke kus,

    Betty xxx

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Louise (Loes)

D'origine cadre médico-sociale je suis Réflexologue plantaire/ Psycho-généalogiste et Praticienne énergétique. Depuis 5 ans je vais en Ouganda pour aider Hospice Africa Uganda comme interprête pour des étudiants francophones africains en formation de soins palliatifs à HAU à Kampala (médecins, infirmiers etc.) En 2017 j'ai commencé l'inventaire des donateurs et de tous les photos des patients de Hospice Africa Uganda depuis la fondation en 1993. Cette année je serai tout le mois de mai en Ouganda pour continuer le travail Van oorsprong Pédagogue sociale kader binnen de medisch-sociale sector, ben ik nu voetzoolreflex-/énergétisch therapeute en Psychogenealogiste. Woon en werk sinds 1988 in Frankrijk. Lid van Hospice Africa (Soins Palliatifs) France ga ik sinds 5 jaar eens per jaar naar Oeganda als vrijwilligster voor Hospice Africa Uganda, onder andere als tolk gedurende het praktijkgedeelte van de opleiding voor palliatieve zorg voor franstalige afrikaanse artsen en verpleegkundigen. Afgelopen jaar maakte ik de inventaris op van alle financiéle donors en van de foto's van patiënten vanaf de oprichting van Hospice Africa Uganda in 1993. Dit jaar zal ik de hele maand mei in Ouganda zijn om mijn werk als vrijwilligster voort te zetten.

Actief sinds 08 April 2016
Verslag gelezen: 467
Totaal aantal bezoekers 15049

Voorgaande reizen:

29 Juni 2019 - 22 Juli 2019

6 jaar alweer

29 April 2018 - 04 Juni 2018

Hospice Africa Uganda 25 jaar/ ans

03 Mei 2017 - 01 Juli 2017

Hospice Africa Uganda 2017

05 Mei 2016 - 28 Mei 2016

Mijn eerste reis

Landen bezocht: