Viande de chèvre +++/ Geitenvlees+++ + emotions +

Maintenant je dois profiter que l'Internet est assez fort pour vous envoyer mes nouvelles.

Mardi 15 mai Visites à domicile à Mbarara.

Il y a 6 adresses dans notre carnet. Le premier patient, un monsieur de 57 ans avec un cancer du foie. Malheureusement, même après confirmation ce matin, sa femme a fait savoir qu’il n’était pas à la maison. Il semble que la femme a un problème avec des soins que son mari reçoit d’Hospice.                                                                                                                                                                           

Nous arrivons au deuxième patient. Appart quelques chaises en plastique et un lit, toute la maison est vide. Plus tard ils nous racontent qu’ils louent la maison que pour être plus près des services des soins.  On trouve un monsieur de 68 ans qui s’assoit dans le lit avec une valise comme coussin dans le dos. Son fils, sa fille et un cousin sont présents dans la chambre. Sa jeune femme est assise sur le lit et sa fille d’environ deux ans essaie, un peu hésitant, de m’approcher. Monsieur a un cancer de la prostate, qui a comprimé des nerfs dans le bas du dos, comme conséquence qu’il est incontinent et paraplégique. L’infirmière d’Hospice a montré la famille comment évacuer les selles, car jusqu’à ce moment ils payaient une personne pour le faire. Aussi nous avons montré comment bouger et masser des jambes et pieds pour que les muscles n’atrophient pas trop et maintenir la circulation sanguine. Après avoir prescrit des médicaments nous avons quitté la maison pour trouver le troisième patient.                                                                                                                                                            

Dans la maison on trouve un chaton misérable, maigre et avec la gale, qui nous tourne autour de nos pieds, pleurant qu’il a faim. Une femme de 78 ans arrive, elle souffre d’un cancer au rectum. Elle est soignée par sa fille, qui n’était pas présent. La dame avait du mal à s’assoir. J’expliquais qu’au moment elle aura plus la possibilité de s’assoir car elle a trop de douleur, elle pourrait mettre une chambre d’air d’un vélo d’enfant sur sa chaise, comme ça l’anus ne le touche pas. Pendant tout le temps, une petite fille restait près de nous. Son petit frère s’est réfugié dehors car il avait peur de moi.

Notre quatrième patient est une femme de 49 ans qui s’appelle Jennifer. Depuis la naissance de sa fille elle est devenue aveugle et petit à petit elle est devenue paraplégique. Depuis presque neuf ans elle est couchée sur un matelas par terre. Elle a passé beaucoup d’examens, mais jamais ne ils ont trouvé la raison de sa cécité ni la paraplégie. Depuis un mois, la paralysie est montée et maintenant elle n’a plus la sensibilité dans le ventre ni dans ses seins. Dans le vidéo elle raconte dans sa langue, (le Nyankoly) à Muriel l’infirmière, ce qu’Hospice signifie pour elle. « Au début de ma maladie, j’avais beaucoup de douleurs, j’avais des escarres et j’étais incontinent. Je ne voyais plus le bout de tunnel et pensais que la vie sera finie pour moi. Les infirmières de Mobile Hospice Mbarara sont venues et m’ont soigné. Elles m’ont donné la morphine pour traiter mes douleurs, ont soigné mes escarres et m’ont fait comprendre qu’avec une sonde urinaire je n’étais plus couchée dans mes urines. Maintenant ça fait 9 ans que je suis au lit. Grace à Hospice je suis toujours là, sans escarres et sans douleurs. J’ai confiance en Dieu que je puisse encore vivre longtemps, la seule chose que je regrette est que je n’ai jamais pu voir ma fille. » Très croyante, (son mari est pasteur) elle a accepté sa maladie et, comme vous pouvez constater, elle nous parle avec un grand sourire.

Après on arrive chez notre cinquième patient, un monsieur de 97 ans avec un cancer de poumons, qui est dans une clinique depuis deux mois. Son petit-fils, Raymond, est toujours avec lui, dans la même chambre. C’est lui qui soigne son grand-père. Le plus grand problème ici ce n’est pas la maladie du monsieur, mais les problèmes familiaux. Il voudrait bien retourner à la maison, mais il trouve sa femme de 93 ans, qui est démente et son fils qui a une maladie mentale. Dans la nuit ils crient et monsieur ne peu pas dormir. Il ne veut plus les voir. L’option de ses enfants pour maintenant est que la famille loue une autre maison pour le père pour qu’il pourrait sortir de la clinique. Alors tout rentre dans l’ordre on va dire, mais non. Maintenant la famille dit que, pour leur religion, les parents se sont mariés pour le meilleur et pour le pire et c’est que la mort qui peut les séparer. Si le père va habiter une autre maison, ils seront séparés et ce n’est pas acceptable. Dans l’hôpital ils sont séparés aussi, mais c’est acceptable car il est malade. Muriel, l’infirmière d’Hospice, parle longtemps au téléphone avec deux de ses enfants et à la fin elle a posé le problème chez eux. Elle conseil de faire une réunion de la famille pour trouver la solution.

Notre dernier patient est une jeune femme de 28 ans, avec VIH et un ulcère au rectum. Elle a eu deux enfants, mais l’ainé est décédé. Son mari l’a quitté et maintenant elle vie avec sa tante et oncle. Sa mère, qui n’habite pas loin, vient chaque jour pour la faire la toilette et la soigner. On voit une jeune femme, maigre et triste, qui ne peux pas s’assoir. Elle se couche en moitié sur le ventre sur le canapé. Un peu plus tard elle se lève et dans une chambre elle nous montre l’ulcère, qui semble avoir éclaté. Maintenant c’est un grand trou juste à coté de l’anus, mais propre. Parce qu’elle a toujours beaucoup de douleurs, la médication sera continuée. Vu l’heure, nous sommes directement retournés à l’hôtel.

Dinsdag 15 mei  Huisbezoeken in Mbarara

Vandaag hebben we 6 adressen op de agenda. De eerste patient, een man van 57 jaar met leverkanker, was niet thuis. Dit in tegenstelling tot de berichten van vanochtend, maar het schijnt dat zijn vrouw niet wil dat haar man door Hospice verzorgd wordt. Hospice blijft proberen om kontakt met hen te krijgen.                                                                                                                                                     

Het tweede adres is een zo goed als leeg huis. Later vertellen ze dat ze het huren om dichtbij de zorg te kunnen zijn. Hier woont een man van 68 jaar, met zijn zoon, dochter en tweede vrouw. Ook is er nog een neef aanwezig. De man heeft prostaaktkanker, met compressie van de zenuwen onder in de rug, welke tot gevolg hebben dat hij incontintent en paraplégique is. Hij zit in bed en zijn steun is een koffer, welke als een kussen in zijn rug geplaatst is. Hij geeft aan dat hij pijn onder in de rug heeft, maar dat hij ook al 4 dagen geen morfine meer had. Hij vraagt of hij weer kan lopen, maar maakt zich vooral zorgen over zijn sexuele capaciteiten. Ze hadden gezegd dat na radiothérapie de kanker weg zou zijn. Muriel legt hem nogmaals uit wat zijn ziekte precies inhoudt. Ook wordt de familie voorgedaan hoe hem te ontlasten van zijn ontlasting, want tot nu toe betalen ze iemand die het komt doen. Na hem voorgedaan te hebben hoe ze zijn benen kunnen bewegen en masseren om atrofie van de spieren tegen te gaan en de bloedcirculatie te bevorderen en zijn medicatie te hebben vernieuwd, zijn we doorgegaan naar de volgende patient.  

In het volgende huis vinden we een miserabele, magere jonge kat, vol schurft, die steeds rondom onze voeten draait, jankend om eten. Een 78 jarige vrouw komt van de overkant aangelopen. Zij lijdt aan kanker van het rectum. Ze wordt door haar dochter verzorgd, maar die is er nu niet. De vrouw vertelt dat ze pijn heeft met het zitten. Ik vertelde dat ze een kleine binnenband van een kinderfiets op haar stoel kon leggen, zodat het rectum niet op de stoel drukte. (natuurlijk hebben ze officiële in het ziekenhuis in Europa, maar die zijn te duur voor hier) Ook is er een klein meisje, welke ons niet uit het oog verliest. Haar broertje is naar buiten gevlucht daar hij schrik voor me had.

Onze 5^e patiente is Jennifer, 49 jaar, welke we op een matras op de grond in haar huis vinden. Sinds de geboorte van haar dochter, 9 jaar geleden, is ze blind geworden en beetje bij beetje verlamd geraakt. Ze heeft heel veel onderzoeken gehad, maar niemand kon een oorzaak vinden voor haar blindheid of verlamming. Sinds een maand de verlammingen zijn erger geworden en nu heeft ze ook geen gevoel meer in haar buik en haar borsten. In de vidéo vertelt ze aan Muriel, de verpleegster van MHM, in haar taal, (het Nyankoly) wat Hospice voor haar betekent. « In het begin van mijn ziekte had ik veel pijn. Ik was blind, werd verlamd, had doorligplekken en zag het einde van de tunnel niet meer. Ik had het idee dat het leven voor mij afgelopen zou zijn. Toen kwamen de verpleegsters van Mobile Hospice Mbarara, welke mijn decubitus verzorgden, me morfine gaven tegen de pijn en me vertelde dat met een catheter ik niet meer in mijn urine hoefde te liggen. Nu, is het bijna negen jaar dat ik op bed lig. Dankzij Hospice heb ik geen décubitus en geen pijn meer. Ik vertrouw op God dat ik nog lang mag leven. Het enige wat ik mis is dat ik mijn dochter nooit heb kunnen zien. » Erg gelovig, (haar man is pasteur), heeft ze haar ziekte geaccepteerd. Zoals je kunt zien, verteld ze alles met een lachend gezicht.

Onze 5^e patient vinden we in een kliniek. Een man van 97 jaar, met longkanker. Hij wordt verzorgd door zijn kleinzoon, die dezelfde kamer met hem deelt. Het grootste probleem is niet de ziekte van de man, maar familieproblemen. Hierdoor verblijft hij al twee maanden in de kliniek. Hij wil graag naar huis, maar vindt dan zijn vrouw van 93, welke dementerende is en zijn, mentaal zieke, zoon. Deze maken zoveel herrie ‘s-nachts dat hij niet kan slapen en hij wil ze dus niet zien. Nu zou er een huis gehuurd worden voor de vader en dan zou hij daar kunnen wonen. Je zou nu dus denken dat het probleem opgelost is, maar Nee !                                                                                                            Volgens de kinderen zijn de ouders, volgens hun religie, getrouwd tot de dood hen scheidt. Als de vader nu in een ander huis gaat wonen zouden ze dus gescheiden zijn en dat is tegen hun geloof. Als hij in de kliniek verblijft, wordt dit wel geaccepteerd daar hij ziek is. Muriel spendeert veel tijd om, per telefoon, met de zoon en dochter te praten. Ze stelt voor dat de kinderen een familiebijeenkomst organiseren om dan tot een besluit te kunnen komen. Het probleem ligt dus nu bij de kinderen.  Onze laatste patiente is een jonge vrouw van 28 jaar met HIV en een ulcère aan het rectum. Ze heeft twee kinderen gehad, maar de oudste is overleden. Haar man heeft haar verlaten en nu woont ze bij haar oom en tante, welke een kleine boerderij hebben. Haar moeder, die in de buurt woont, komt haar twee keer per dag verzorgen. We zien een jonge, magere, trieste vrouw, welke niet kan zitten, dus zich op haar buik op de bank plaatst. Wat later gaat ze naar een kamertje en laat ons haar wond zien. Naast de anus zien we een diep gat, maar wel schoon. Daar ze veel pijn heeft, wordt de medicatie en de morfine voortgezet. Hierna rijden we, gezien het late uur, direct naar het hotel.

Mercredi 16 mai

Aujourd’hui nous allons faire l’Outreach. Ce qui veut dire faire des consultations dans un hôpital à Ishaka dans le district Bushenyi. Nous mettons une grande caisse avec des médicaments, deux caisses de boissons (sodas et de l’eau) et des brioches dans la voiture. C’est environ 112 km. Il n’y avait pas des places libres dans la voiture de MHM, alors Jim a décidé que HAF va payer pour une voiture d’Hospice et tous les étudiants peuvent participer. Pour eux c’est une bonne expérience pendant leur stage. J’étais déjà en 2014 à cet endroit. Maintenant la salle est plus propre et libérée de tout ce qui était stocké à l’époque. En total nous avons vu une trentaine de patients, ou leur personne référente, dans la journée. Calme, selon Muriel. A midi nous avons mangé dans un petit restaurant en ville. Pour 11500UGX (2€62) j’ai mangé un plat de la viande de chèvre (préparé comme un pot au feu), avec du riz et une boisson. Dans la viande il nageait un truc bizarre, mais un des étudiants m’a dit que c’était des intestins de la chèvre, un délice. Moi qui n’aimais déjà pas la fraise de veau. Mais on s’adapte aux coutumes du pays alors je les mange. C’est comme de l’élastique, avec pas beaucoup de goût. C’était la première fois que j’ai mangé la viande délicieuse pendant mon séjour de cette année. Souvent c’était que des os, des nerfs, ou grillé comme du charbon et dur comme un caillou. Le temps que je passe en Ouganda je me mets sur régime végétarienne. Sur le retour nous sommes arrêtés chez un producteur du miel pour que quelques étudiants pouvaient l’acheter directement du producteur. Une visite au supermarché et retour à l’hôtel. Les étudiants étaient ravis de leur expériences d’outreach et tous trouvaient que c’était la journée le plus intéressante pour voir comment Hospice organise ces consultations dans une autre district. Ils ont vu beaucoup de patients, mais aussi des personnes référentes des patients et ils ont pu participer en compter des médicaments, ou prescrire la morphine. Alors Jim, merci pour ta décision.

Woensdag 16 mei. Outreach

Vandaag gaan we op outreach in een hospitaal in Ishaka in het Bushenyi district, op 112km afstand van Mbarara. We zetten een grote kist met medicijnen in de auto, alsook twee kratten met drinken en wat brioche-achtige broden. Daar er geen plaatsen over waren in de auto van MHM, had Jim besloten dat HAF zou betalen voor een andere auto van Hospice, zodat alle studenten mee op outreach konden gaan. Voor hen is het een goede praktijkervaring. Ik was hier al eens geweest in 2014, maar de zaal was nu een stuk verandert. Schoner en alles wat destijds opgeslagen was in de zaal was verdwenen. Ook waren er meer stoelen aanwezig. Gedurende de dag hebben we zo’n 30 patienten, of hun referentiepersoon gezien. Kalm volgens Muriel. ‘s-middags zijn we in een klein restaurant gaan eten in het dorp. Voor 115000UGX (2€62) heb ik een stew van geitevlees met rijst en een flesje drinken gehad. In de kom met het vlees dreef een ondefinieerbaar gekronkeld iets, maar de studenten vertelde me dat dat de ingewanden van de geit waren en dus een délice. En ik die niet van de fraise de veau houd. Maar je past je aan de gewoontes van het land aan nietwaar, dus heb ik het gegeten. Het had nauwelijks smaak en was net elastiek. Het was de eerste keer sinds mijn verblijf dat ik zo’n goed vlees gegeten heb. Meestal is het of enkel botten of pezen, of gegrild (meer verbrandt) tot een stuk steenkool. De tijd die ik in Oeganda doorbreng zet ik me op een vegetarisch dieet. Op de terugweg hebben we nog even gestopt bij een produkteur van honing. (Mbarara is het land van melk en honing) zodat enkelen van de groep wat konden kopen. Na een visite aan de supermarkt zijn we weer in ons hotel aangekomen. De studenten zijn het erover eens dat deze dag een van de leerzaamste was van hun stage. Ze hebben veel patienten, of hun referentiepersonen, gezien en hebben daadwerkelijk actief deel kunnen nemen aan het uitschrijven van recepten voor de morphine of het tellen van de medicijnen. Dus Jim, bedankt voor deze beslissing.

Donderdag 17 mei Afdeling oncologie in het ziekenhuis in Mbarara

Goed, ik zal jullie niet vervelen met al de patienten die we in het ziekenhuis gezien hebben. Dat waren er veel te veel. Maar ik wil even vertellen hoe ik hierin sta. Tijdens de consultaties in het federale ziekenhuis van Mbarara houdt MHM, twee keer per week, consultaties voor patienten welke chemotherapie ondergaan die dag. Gemiddeld zien ze dan 30 à 50 patienten, welke ze de pijnbestrijding dmv morfine voorschrijven. In het ziekenhuis mogen de artsen ook morfine voorschrijven maar, onder het mom dat ze geen plaats hebben om het op te slaan, neemt Hospice deze taak op zich. Het hospitaal (van de staat) geeft, met een groot bord aan de ingang, aan dat alles gratis is, behalve de privébehandelingen. Nu komt er tijdens de consultaties een vrouw binnen, welke net terug is van een visite bij de oncoloog. Het is een nog vrij jonge vrouw met borstkanker, welke na een operatie nu haar chemokuur zou krijgen.  Ik zeg haar goedendag in het Nyankoly en ze geeft aan erg blij te zijn om me (mzungu) te zien, daar het dankzij ons is dat ze haar medicijnen krijgt. Vriendelijk nietwaar ?                                                                                                                                                    Ik vraag of ik een foto mag maken met haar en de studenten. Dit vond ze prima, maar ze wilde dat haar man er ook op zou staan, dus werd haar man geroepen. Ze klaagde dat het zo duur was, wel 40.000UGX, waarna Antonia aan hen uitlegde wat er op het recept van de oncoloog stond.

Als er geen medicijnen voor de chemokuur in het ziekenhuis aanwezig zijn dienen ze ze zelf te kopen bij een apotheek. Dit betekent voor hen :

4X 40.000UGX (9€15) voor de vier chemokuren.                                                                                                                                                                                                    5 X 10.000 UGX (2€28) Voeding tijdens de 5 dagen dat ze in het ziekenhuis ligt.                                                        4 X 2000 UGX (0.46€) voor het transport van en naar huis voor haar en haar man op een bodaboda.                                                                                           1 X 60.000UGX (13€70) Bloedtest (Indien ze niet binnen een week terug is dient ze opnieuw een bloedtest te laten doen om te kijken of ze de chemokuur kan krijgen)                                                                                                                                                                                                                                                                         

Totaal een bedrag van : 287000UGX (65€60) of 227000UGX (51€87) zonder bloedtest                            Het echtpaar is erg geschokt, daar ze dit bedrag nooit bij elkaar krijgen. Zelf hebben ze het niet, dus moeten ze bij de familie gaan vragen om geld, of om het van hen te lenen.

De gezondheid van deze vrouw hangt dus af van 65€60. Maar het hospitaal was toch gratis hoor ik jullie denken.

Dat klopt, maar als het hospitaal de medicijnen, spuiten, naalden, of wat voor materiaal dan ook wat ze nodig hebben, niet op voorraad hebben moeten de patienten het zelf kopen. Als je dan weet dat vele Oegandezen een salaris hebben van 1€ per dag, hangen je overlevingskansen dus af van de voorraad van een hospitaal.  

Ja maar : het is toch gratis ?                                                                                                                     

Daar zit je dan als Mzungu, van wie de mensen denken dat ze hun medicijnen krijgen daar de Mzungus rijk zijn.    Ik zit dus op mijn stoel, in een afdeling oncologie van een ziekenhuis, waar mensen me met zielige ogen aankijken omdat het bedrag dat ze moeten betalen voor de chemotherapie voor hen een onmogelijke opgave is. Dus ik Slik, Slik en Slik. Een grote brok in mijn keel, de tranen die achter mijn ogen prikken. Wat is dat nu voor mij, 65€ ? Ook wetende dat ik, grofgezegd, geen melkkoe ben die je 24 uur per dag kunt melken.

Daarbij betalen de patienten ook niet de bijdrage van 10000 UGX aan Hospice in het ziekenhuis, terwijl Hospice toch géén publieke service is.                                                                                              Maar wat stond er ook alweer aan de ingang ?

Voor vandaag betekent dit, als ik goed reken, een verlies voor Hospice van ongeveer 150000 UGX (34€27) + 44000 UGX (10€ Salaris van een verpleegster voor een dag) 4000 UGX (1€ Brandstof voor de auto) en dan praat ik nog niet over het salaris van de chauffeur en de verstrekte medicijnen.                                                                                                             

Daar ik het wilde begrijpen heb ik met Jackson, de manager van MHM gesproken. Het hospitaal schijnt niet te willen dat Hospice de 10000UGX bijdrage vraagt aan hun patienten. Het schijnt een nogal gevoelig en politiek onderwerp te zijn, dat enkel te regelen zou zijn met een Memorandum of understanding. Een overeenkomst tussen het Hospitaal (het ministérie van volksgezondheid) en de Palliatif Care Association of Uganda (en Hospice).                                                                                                   

Nou ben ik natuurlijk niet de persoon die de Oegandese gouvernement of ministérie ga veranderen, maar ik heb hier nogal wat moeite mee. In het bureau van Jackson heb ik dus even een potje zitten huilen. Je voelt je zo onmachtig en verdrietig, maar je kunt natuurlijk ook niet al die mensen, die hun chemo niet kunnen betalen, geld geven. Je weet nog wel van die koe ?

FF lachen!!

Om te eindigen, heb ik jullie verteld dat ik mijn kleren moest wassen. Ik was mijn kleren aan het wassen met de hand (geen luxe van een wasmachine) en ik wilde het water in de emmer weggooien om mijn was te spoelen. Helaas, op het laatste moment zag ik mijn slip, welke ik niet gezien had in het sop, in het toilet verdwijnen. Ik kon hem niet meer terughalen, dus heb ik het toilet maar doorgetrokken om te kijken of ik de boel niet verstopt had. Maar het water liep nog even goed weg als voorheen. Dat viel mee, maar mijn slip was ik kwijt. Het ergste was, het was een spiksplinternieuwe.

Laatste nieuwtje

Als laatste nieuws, het echtpaar, welke ik hierboven beschreef heb ik teruggezien in het ziekenhuis. Morgen (22) begint ze haar chemokuur. Ze hebben een koe , van de vijf, verkocht om de medicijnen te betalen. Ik hoop dat ze enkel deze 4 sessies van chemo nodig heeft, daar de veestapel anders gauw op zal zijn. Ik heb haar succes gewenst en een goede genezing.

Jeudi 17 mai Service oncologie dans l’hôpital à Mbarara

Bon, je ne vais pas vous embêter avec tous ses patients que nous avons vu dans l’hôpital il y avait trop. Mais je voudrai vous transmettre comment moi je vie tout ça. Deux fois par semaine, Hospice intervient dans le service oncologie de l’hôpital Fédérale de Mbarara. Elle reçoit des patients pour le traitement de douleur avec la morphine, après qu’ils ont vu l’oncologue. En moyen 15 à 20 personnes par jour. Dans l’hôpital, les médecins ont aussi le droit de prescrire la morphine, mais sous l’excuse que l’hôpital n’a pas une place pour les stocker, c’est Hospice Mbarara qui s’en charge. L’hôpital a un grand signe à l’entrée, qui raconte que tous les services dans l’hôpital sont gratuits, sauf des services privés.

Maintenant il y a une femme qui rentre pour la consultation d’Hospice, juste de retour de son spécialiste Une femme encore assez jeune, avec le cancer des seins, qui, après son opération est prête pour avoir sa cure de chimio. Je la dis bonjour en Nyankoly et elle dit qu’elle est tellement contente de me voir, car c’est grâce à nous que des personnes en Ouganda reçoivent leurs médicaments.

Très gentille, n’est pas ?

Je la demande si je puisse prendre une photo avec elle et des étudiants francophones. Elle veut bien, mais elle doit appeler son mari, car il doit être sur la photo aussi. Après elle se plaint que tout est si cher, elle doit payer 40000UGX pour la chimio. C’est Antonia qui les explique ce qui est ecrit sur l’ordonnance du spécialiste.

Car, si des médicaments pour la chimio ne sont pas présent dans l’hôpital, des patients doivent les acheter chez une pharmacie en ville Ce qui veut dire pour eux :                                                                 

4X 40.000UGX (9€15) pour 4 traitements de

chimio.                                                                                                                                                                                                   

 5 X 10.000 UGX (2€28) Alimentation les 5 jours elle sera hospitalisée.                                                        

4 X 2000 UGX (0.46€) pour le transport aller/retour pour elle et son mari, sur un bodaboda.                                                                                           

1 X 60.000UGX (13€70) test sanguin. Si elle ne revient pas dans une semaine, elle doit refaire un test sanguin, pour voir si elle puisse avoir la chimio.

Totale un montant de : 287000UGX (65€60) of 227000UGX (51€87) sans test sanguin                            

Le couple est très choqué. Ils n’auront jamais cette somme. Ils doivent demander à leur famille s’elle peut payer pour eux, ou leur prêter l’argent.

La santé de cette femme dépend alors d’un montant de 65€60. Mais, j’entends vous pensez, l’hôpital est gratuit !

C’est vrai, mais si l’hôpital n’a pas des médicaments, seringues, aiguilles, ou n’importe quel matériel ils auront besoin en stock, le patient doit les acheter dans une pharmacie en ville. Sachant que beaucoup des Ougandais travaillent pour un salaire de 1€ par jour, ta survie dépend alors du stock de l’hôpital.

Oui, mais t’avais dit que c’est gratuit ?

Et moi, je suis assis là, avec des personnes qui sont si content de me voir, qui pensent que leurs médicaments viennent de nous, car des Mzungus sont riches. Je suis assis sur une chaise, dans un service d’oncologie de l’hôpital, où des personnes me regardent avec un regard triste, parce qu’ils n’ont jamais la possibilité de trouver le montant pour la chimio. C’est quoi pour moi, 65€ ?                

Alors j’avale, j’avale et j’avale. Un grand bouchon se trouve dans ma gorge et des larmes qui commencent à me piquer des yeux. Mais en sachant aussi, exprimé un peu crus : je ne suis pas une vache à lait (argent).

Aussi des patients ne payent pas non plus la participation de 10000UGX pour Hospice dans l’hôpital, même si MHM n’est pas un service public.

C’était quoi qui était affiché à l’entrée ?

Pour aujourd’hui ça présente une perte, si j’ai bien calculé, d’environ 150000 UGX (34€25) que des 15 patients n’ont pas payé. Plus environ 440000UGX (10€) pour le salaire d’une infirmière pour la journée. Plus 4000UGX pour une fois aller/retour de la voiture d’Hospice. Et je n’ai pas encore compté le salaire du chauffeur et les médicaments.

Pour mieux comprendre, j’ai parlé avec Jackson, le responsable de MHM. Il semble que l’hôpital ne veut pas que MHM demande les 10000UGX aux patients. Il semble que c’est un sujet politique et délicat, qui peut que se régler avec un « Memorandum of understanding », un accord entre le Ministère de la Santé (l’hôpital) et l’Association des Soins Palliatifs d’Ouganda (et MHM).

Je comprends bien que ce ne sera pas moi qui va changer le gouvernement d’Ouganda, mais j’ai un peu du mal avec cette situation. Dans le bureau de Jackson je n’ai pas pu tenir mes larmes. Je me sens triste, mais je ne puisse pas donner l’argent à toutes les personnes qui sont dans le besoin. Vous vous rappelez la vache ?!

Quelque chose pour rire!!

Ah, avais-je vous raconté que j’ai lavé mes vêtements ? Voilà, je suis en train de laver quelques vêtements à la main. (Pas de luxe d’un lave-linge) Je voulais jeter l’eau du seau, pour rincer mes vêtements. Malheureusement au moment que je le jeté dans les toilettes, je voyais au dernier moment un slip, qui partait dans l’égout. Cause de la mousse je ne l’avais pas vu. Je ne pouvais plus l’attraper alors j’ai tiré la chasse d’eau pour voir si je n’avais pas tout bouché. Mais non, l’eau passé comme avant, sauf mon slip était parti. En plus c’était un tout neuf.

Dernière nouvelle :

Le couple, lequel j’ai parlé ci-dessus, je l’ai retrouvé à l’Hôpital. Elle va avoir son traitement de chimio car ils ont vendu une vache pour pouvoir payer des produits. J’espère pour elle qu’elle n’a que besoin ces 4 séances, autrement le cheptel sera vite mangé. Je l’ai souhaité bonne chance et une bonne guérison.

A+, Louise

Tot gauw, Loes