Fête et en route / Feest en op weg

Vendredi 11 mai

Ce soir nous avons visité les « Ndere danseurs ». Le taxi venait nous chercher à 18H pour qu’on sera à l’heure pour la présentation. Mais c’est aussi LA BONNE HEURE pour se trouver au centre de Kampala dans les bouchons. Cette troupe est un groupe d’étudiants, qui dansent des danses traditionnelles de plusieurs tribus d’Ouganda et de Rwanda. Ils financent leurs études avec l’argent qu’ils gagnent. Je les ai vu déjà plusieurs fois, mais je suis toujours impressionnée de leur souplesse, leur sens de rythme et de leur musique, qu’ils font avec presque rien. Dianah (infirmière d’Hospice) nous a expliqué des significations des danses. Par exemple la danse de Rwanda, ou les filles tournes les derrières à grande vitesse, sera vu dans Buganda (les environs de Kampala) comme vulgaire. C’est intéressant d’apprendre des différentes cultures d’un pays à cette façon. Pour Caroline et Dominique c’était la première fois qu’elles ont visité ce groupe et très contente nous sommes retournés à Hospice.

Samedi 12 mai

Jim nous a proposé à faire une promenade, sur une presqu’ile du Lac Victoria. Bonne idée, Le taxi partait à 9h30, pour nous (Jim, Caroline, Dominique, Mary, Molly, Joseph et moi) amener à « Yellow Haven », la maison au bord du lac Victoria de Joan Kelly, président de HAU, et son mari, un néerlandais. Nous étayons accueilli par Wim Meustege (ancien footballer d’AJAX Amsterdam, qui habite depuis 7 ans en Ouganda et remplace Joan et Ronald quand ils doivent s’absenter) James notre guide. Après un voyage agréable en bateau, nous arrivons sur la presqu’ile. Nous avons le choix entre une promenade de 15 ou 10 km. Le chois est vote fait, 10 km, car c’est la première grande ^promenade pour moi après ma fracture de cheville. L’environnement était très beau et du bruit de Kampala. Mais des montagnes c’était dur et il me manquait de la condition pour les monter. Nous avons acheté un jack fruit, pour faire gouter Dominique et Caroline, et un lunch avec un rolex et de l’eau. Après 3 heures et au moins encore avoir monté deux montagnes, nous arrivons satisfait mais fatigué, à la place des bateaux pour le retour et une bière bien fraiche. J’étais fier de ma prestation.

Dimanche 13 mai

Aujourd’hui c’est la 83^ème anniversaire de Dr. Anne Merriman. Ce que nous avons fêté hier soir avec un repas dans « le petit Bistro » un restaurant assez français, dans Kampala. Malheureusement elle n’était pas avec nous, car le matin elle n’était pas trop en bonne santé. Aujourd’hui elle se sent beaucoup mieux et les filles de la maison la font de la surprise avec un gâteau dans le forme de la maison du logo d’Hospice. Nous partons après le repas du midi, à Mbarara. Jim (pour 2 jours), Daisy, 4 étudiants francophones (Seignyo de Togo, Ibrahim de Niger, Germaine de la RDC, Diahna de Bénin) et moi. Siradje nous amène dans une voiture d’Hospice, car moi j’ai assez de transport en commun, vu mes expériences de l’an dernier. Nous nous sommes arrêtés à l’Equateur pour prendre quelques photos pour arriver vers 19 heures dans notre hôtel. L’accueil était sympathique et vite ils nous ont fait voir nos chambres.

 Lundi 14 mai.

A 7h30 le chauffeur vient nous chercher pour qu’on va à MHM pour le rituel du matin. On a un peu du retard, mais il n’y avait encore personne présent, alors nous n’ont pas fait un mauvais début., Jackson nous souhait la bienvenue et espère que les étudiants passent un bon moment avec eux. Le temps que Jim fasse une présentation à l’équipe de MHM, je les faire visiter les lieux. Après quelques explications de Antonia, nous avons (re)fait le programme. J’ai bien compris qu’ils voudraient profiter que nous avons un médecin dans notre équipe, mais c’était hors question que lui fait que des visites à domicile toute la semaine. Il doit faire le programme comme tous les autres. Nous avons commencé à travailler aussitôt avec des visites à domicile, à l’hôpital et des consultations sur place. (Après le thé bien sûr) Moi j’accompagne Seignyo et Germaine et Daisy traduira pour Diana et Ibrahim.

Voila un peu pour maintenant, mais vous trouverez vite des nouvelles expériences, avec photos et vidéo j’espère. Mais ça dépend d’Internet africain.                                                                                                                                                                  A+, Louise

Vrijdag 11 mei

Ndere Danstroep

Vanavond zijn we met meerderen naar de Ndere dansgroep gegaan. De taxi kwam ons om 18 uur halen zodat we op tijd zouden zijn voor de voorstelling zou beginnen. Het uur om midden in de files in Kampala terecht te komen. De Ndere troep is een groep die traditionele dansen uitvoert uit diverse delen in Oeganda en van Rowanda. Ik ben er al meerdere keren geweest en iedere keer weer ben ik onder de indruk van de soepelheid van de dansers, de muziek, welke ze maken met behulp van bijna niets, en hun rytmegevoel.

Dianah legde ons uit in welke streek van Oeganda de dans zijn oorsprong vond, maar ook de betekenis van de dans. Ze vertelde me dat bv. de dans met het volop bewegen van het achterwerk van de dansers, absoluut niet geaccepteerd werd in Buganda (het gedeelte van Uganda rondom Kampala), maar gezien werd als vulgair.                                                                                                          Grappig om zo de verschillende culturen van verschillende tribu’s te leren kennen.                                   Voor Dominique en Caroline was het de eerste keer dat ze dit meemaakten en ook zij keerden enthousiast terug naar Hospice na de voorstelling.

Zaterdag 12 mei

Voor vandaag had Jim voorgesteld dat we met een boot naar een schiereiland zouden gaan om daar te gaan wandelen. Goed idee, dus om 9uur30 stond de taxi klaar om ons, Jim, Caroline, Dominique, Mary, Molly, Joseph en ik, naar Yellow Haven te brengen. Dit is het huis van Joan Kelly, de voorzitster van Hospice Africa Uganda en haar man Ronald (een nederlandse IT-man. Hier wachtte James, onze gids op ons. Na een prettige boottocht op het Victoriameer (groter dan Nederland) kwamen we aan op een gingen voor de tocht van 10km, vooral omdat het voor mij de eerste lange wandeling zou zijn na mijn enkelbreuk. De omgeving was erg mooi en ver van het drukke Kampala. Alleen, de berg op was erg inspannend en ik kwam nogal wat conditie tekort voor de klim. Onderweg hebben we jackfruit gekocht en Dominique en Caroline laten proeven. Na geluncht te hebben met een rolex en water, kwamen we, na drie uur en nog minstens twee bulten beklommen te hebben, bij de boten aan voor de terugweg. Moe, maar trots op mijn prestatie, voeren we terug naar Yellow Haven omdaar te genieten van een heerlijk koel pilsje. Ook hebben we hier kennis kunnen maken met een oud-voetballer van Sparta en Ajax uit de jaren 70, Wim Meutstege. Hij woont nu 7 jaar in Oeganda en neemt de zaken van Joan en Ronald waar als deze afwezig zijn.

Zondag 13 mei.

Vandaag is het de 83^e verjaardag van Dr. Anne Merriman. Gisteren zijn we, om dit te vieren naar « le petit Bistro » een frans restaurant in het centrum van Kampala, gegaan. Helaas was ze er zelf niet bij, daar ze zich niet zo goed voelde in de ochtend. Gelukkig ging het alweer een stuk beter vandaag en hebben haar huishoudsters haar verwend met een cake in de vorm van het Hospicehuis van het logo. Wij vertrokken na de lunch naar Mbarara, dwz. Jim (voor 2 dagen), Daisy, 4 franstalige studenten (Seignyo uit Togo, Ibrahim uit Niger, Germaine van de RDC, Diahna uit Benin) en ik. Siradje bracht ons weg met een auto van Hospice, daar ik niet met het openbaar vervoer wilde gaan, gezien mijn ervaringen van vorig jaar. We hebben even gestopt op de equator, ( de lijn zero) om rond 19 uur in ons hotel aan te komen. Hier werden we vriendelijk ontvangen en naar onze kamers verwezen.

Maandag 14 mei

Vandaag werden we om 7uur30 opgehaald om naar Mobile Hospice Mbarara te gaan om daar het ochtendritueel bij te wonen. We waren wat te laat, maar er was nog niemand, dus we sloegen niet een te grote flater. Jackson, de manager, heette ons van harte welkom en hoopte dat de studenten een pretige, leerzame tijd zouden hebben. Terwijl het team van Hospice een presentatie voorgeschoteld kregen van Jim, leidde ik de studenten rond in het huis om ze een beetje wegwijs te maken. Dezelfde dag hebben we het programma voor de gehele stagetijd  (opnieuw) gemaakt. Ik merkte op dat ik kon begrijpen dat ze wilden profiteren van de aanwezigheid van een arts in onze groep, maar dat het zeker niet de bedoeling was dat hij de hele week alléén op  huisbezoek zou gaan. Hij zou het programma afwerken zoals alle anderen. Na enkele uitleg van Anthonia,  zijn we dezelfde dag aan het werk gegaan. Huisbezoeken, Ziekenhuisbezoeken en consultaties in MHM zelf.  Ik begeleidde Seignyo en Germaine, terwijl Daisy voor Dianah en Ibrahim vertaalde.

Zo dat was het weer voor even, snel vinden jullie nieuwe ervaringen met foto’s en vidéo hoop ik. Maar dat hangt af van het afrikaanse Internet.                                                                                                               A+ Loes