Politie-ervaringen/expériences policières

Mijn ervaringen met de politie van Oeganda
Zondag. Nadat we aangekomen waren in Mbarara, ging ik dus meteen met Martha naar de politie van Mbarara.
Voor het politiegebouw stond het vol auto’s en krioelde het van de mensen. Binnen gekomen zaten er veel mensen op hun beurt te wachten en ik dacht nog: “nou dat zal wel even duren”. Maar hier is het dus een voordeel dat je een Mzungu bent, je wordt meteen geholpen. Aan de bali staan de allervriendelijkste mensen om je te woord te staan. We vertellen dus waarvoor we komen en de dame achter de bali pakt een smoezelig A4tje om alles op te schrijven met haar rode balpen. Ik dien allereerst mijn paspoort te laten zien, maar vertel haar dat ik, vanwege veiligheid, enkel met een copy van mijn paspoort reis. Daarna moet ik vertellen wat er gebeurd is, wat er allemaal in mijn tas zat, met welke busmaatschappij ik reisde en met wie. Ook wilde ze mijn buskaartje zien. Nadat ze het hele verhaal opgeschreven had, vertelde ik dat ik een bewijs van aangifte nodig had voor mijn verzekeringsmaatschappij. Daarvoor diende ik de volgende morgen terug te komen zodat er een rapport opgesteld kon worden. Ze copiëerde nog eens hetzelfde papier en liet het mij tekenen.
Maandag. Tegen twee uur ging ik met de chauffeur van Hospice terug naar het politiebureau. Daar aangekomen werd ik weer vriendelijk ontvangen door een agent (denk ik) die me herkende van de vorige dag. Hij begeleidde me direct naar de eerste étage, in het bureau van “General Crime”, naar dezelfde dame die me gisteren geholpen had. Ook zij was weer erg (misschien te) vriendelijk. Ze zat in een kantoor wat vol stond met bureaux, en er waren wel 8 mensen aanwezig die er schenen te werken. Ze zaten allemaal tv te kijken, welke in de hoek tegen de muur hing. De dame vertelde me dat ze nog niet aan mijn dossier kon werken, daar ze eerst meer gegevens nodig had. Ik moest naast haar op de bank komen zitten, waar een vreselijke ongewassen zweetlucht me tegemoet kwam, wat de atmosfeer niet echt ten goede kwam. (het was al zo benauwd in die kamer met al die mensen) Nadat ze mijn dossier ergens onder de tafel uit een kartonnen doos gevist had (ze zocht het eerst tussen de kranten die op de tafel lagen), moest ik opschrijven, een voor een, wat er allemaal in de tas zat. Daar ik geen idee had van de serienummers van mijn laptop of fototoestel, gaf ik aan dat ik ze dezelfde avond wel zou hebben daar mijn man, in Frankrijk, ze voor me op zou zoeken en door zou geven, mits we Internet zouden hebben. Hierna vertelde ze dat ze ook naar het busstation zou moeten om de buschauffeur te ondervragen en met de verantwoordelijken van de busmaatschappij te spreken. Daar ik toch met een chauffeur gekomen was kon ik haar wel even naar de stad brengen en even wachten om haar naar haar onderhoud met de mensen van de busmaatschappij weer bij het politiekantoor af te zetten. Ik gaf haar te kennen dat de chauffeur niet mijn chauffeur was en ik direct terug moest naar Hospice. Ze moest dus een bodaboda (levensgevaarlijke brommertaxi) nemen en dat kostte geld. Men heeft hier maar een half oor nodig om te begrijpen dat corruptie hoogtij viert en ze geld wilde hebben voor het transport met de bodaboda. Ik gaf haar 10.000 Oegandese shillings ( ongeveer 3 €) voor het transport, om van het gezeur af te zijn. Ze vertelde dat ik de volgende dag maar weer terug moest komen om de lijst met de inhoud van de tas, serienummers en prijzen, af te geven. Nadat we overeengekomen waren dat ik de lijst ook door een chauffeur af mocht laten geven, nam ze vriendelijk afscheid van me. Beneden aangekomen stond de chauffeur al op me te wachten en net toen we wilden vertrekken werd het achterportier opengetrokken en tot onze verbazing stapte de politiebeambte, begeleid door een collega, in en gaf aan dat we hen wel naar het busstation konden brengen. Hierop werd ik erg boos en gaf aan dat ik haar geld gegeven had voor de bodaboda en dat wij geen taxi waren. We gingen trouwens niet eens de kant van het centrum op, dus of ze maar zo vriendelijk wilde zijn om uit te stappen. Onder verontschuldigingen stapte ze uit en verdween.

Dinsdag Vandaag bracht de chauffeur van Hospice de, door mij opgestelde, lijst naar het politiebureau, om deze persoonlijk aan Mrs Alaïsa Giongo af te geven.

Woensdag. Vanmorgen ben ik met Jackson, de directeur executif naar het politiebureau in het centrum van Mbarara geweest, daar Martha schijnbaar een telefoontje had gehad van Mrs Giongo dat ik zou moeten betalen. In dit politiebureau deed Jackson het woord in hun eigen taal om alles iets beter te kunnen begrijpen over het te betalen bedrag. Hierna gingen we terug naar het politiebureau waar ik inmiddels de weg wel wist. Ook de chauffeur was meegegaan en, weer hun eigen taal, haalde hij een bekende tevoorschijn en mochten we weer meteen doorlopen naar de eerste étage, General Crime. Zo te zien had hun hulp effect. Bij Mrs Giongo aangekomen werd mijn dossier voor de dag getoverd en begon ze een heel verhaal af te steken over het feit dat ik moest betalen. Waarvoor was niet precies duidelijk en het bedrag wisselde van 100.000 UXS naar 67.000 UXS. Ook diende ik een adres van mijn verzekeringsmaatschappij te overleggen daar het oficiële rapport naar een officiële instantie gestuurd diende te worden. Helaas wist ik geen adres van de verzekeringsmaatschappij en voor mij was het nog niet duidelijk bij welke verzekeringsmaatschappij ik moest aankloppen. Dit alles werd door Jim en Yannick in Frankrijk uitgezocht. Na lang touwtrekken ging ze ermee akkoord dat het naar de directeur van HAU in Kampala gestuurd zou worden. Ze zou nu haar papieren doorgeven aan een persoon die het uit zou typen, daarna zou ik terug moeten komen om het te lezen en te bevestigen dat ik akkoord ging met hun rapport. Hierna moest ik betalen en zouden ze het officiële rapport naar Kampala sturen. Daar ik donderdag nogal druk zou hebben vertelde ik haar dat ik vrijdagochtend om 9 uur terug zou zijn voor het rapport, daar ik vrijdagmiddag weer terug zou reizen naar Kampala.
Tot mij grote verbazing kwam Jackson weer naar me toe en vroeg me of ik mijn naam, adres en telefoonnummers van Oeganda zowel als van Frankrijk op een papier wilde schrijven, daar Mrs Giongo hierom gevraagd had. Dit had ik zondag al doorgegeven, maar ok, ze kon het nog wel een keer krijgen. Wat later kwam hij met een rapport van de politie aanzetten, welke door een beambte gebracht was. We hebben dit samen gelezen en wat wijzigingen aangebracht. Dit zou de politiebeambte weer mee terug nemen naar het politiebureau, zodat ze het opnieuw uit konden typen. Tegen de avond vroeg Jackson of ik nog even kon blijven daar er weer een politiebeambte onderweg was met het nieuwe rapport. Geen probleem, maar tegen zessen gaf hij aan dat het wel morgen zou worden dus kon ik terug gaan naar de Montfortbroeders. We wachten dus maar weer even af, maar misschien is het einde in zicht.

Donderdag. Vanmorgen rond 9 uur kwam Jackson met een enveloppe en haalde hieruit het officiele politierapport gestempeld en getekend, alswel de rekening van 60.000 UXS (in plaats van 67.000 UXS). Maar in ieder geval heb ik het meest belangrijke papier voor de verzekeringsmaatschappij in Frankrijk. Yannick heeft me nl. Laten weten dat ik aanspraak kan maken op de verzekering van mijn creditcard. Laat de Oegandese politie dan maar gelukkig zijn met de 7.000UXS (1€74) Natuurlijk verlies je altijd wel, de verzekering vergoedt nooit alles, maar beter iets dan niets nietwaar ?
Tot gauw met optimistischere verhalen, groetjes Loes


Mes experiences avec la police d’Ouganda.

Dimanche. En arrivant en Mbarara, je suis allée tout de suite au bureau de la police Ougandais avec Martha. Devant le bâtiment il y avait beaucoup de voitures et enormement des personnes. Quand je suis entrée, il y avait beaucoup de personnes qui étaient à attendre leur tour pour être entendus. Je pensais : ça va durer longtemps. Mais voila, ici t’as un privilège quand t’es Mzungu, ils t’aident tout de suite. Derriere le comptoir il y avait des des personnes très gentille qui. Nous racontons pourquoi nous sommes venus et une dame sort un A4 souillé pour, avec son stylo rouge, ecrire tout ce que je la raconte. Elle veut voir mon pasport, mais je la dit que, vu coté sécurité, je voyage que avec un photocopie. Je la raconte ce qui est passé et elle me demande le ticket de bus, la contenu de mon sac et qui voyagait avec moi. Je la demande si c’est possible d’avoir une attestation que je suis bien passée à la police, car j’aurai besoin pour mon assurrance. Pour l’avoir je devais revenir le lendemain, pour qu’elle puisse faire un rapport. Elle copiait la feuille (elle écrivait une deuxième fois) et je devais la signer.

Lundi. A deux heures je retournais avec le chauffeur d’Hospice. En arrivant il y avait un agent qui m’approchait très vite, il m’a reconnu de hier, pour directement m’accompagner au 1er étage, dans la salle de Crime Générale, chez la même dame que hier. Elle aussi était très (peut-être trop) gentille. Elle se trouvait dans un bureau, qui était plein avec des tables et elle le partagait avec au moins 8 personnes, qui donnaient tous l’idée de travailler. En réalité ils regardaient tous la télé, qui était accrochée dans un coin de la salle. Elle me racontait qu’elle n’a pas pu travailler sur mon dossier, car elle a besoin plus d’informations. Elle m’invitait de prendre place à coté d’elle sur le banc, d’où mes narines se remplissaient avec une odeur nasabondée de la sueur et de « mal lavé », qui n’amélioraient pas vraiment l’atmosphere qui était déjà très chaude et lourde. Après qu’elle sortait mon dossier d’une boite en carton dessous la table, avant l’avoir cherché entre des journaux sur la table, je devrais écrire une liste avec tous qui se trouvé dans mon sac. Parce-que je n’avais aucune idee des numéros de mon ordi ni de mon apparreille photo, je la dit que je pourrai les avoir dans la soirée. Mon mari, en France, les cherchait et il me les envoiera par mail (si nous avons Internet) Aussi elle me racontait qu’elle devait visiter la gare routière pour parler avec des personnes de la compagnie des bus. Je pouvais bien l’ammener dans le centre ville de Mbarara car j’avais un chauffeur. Nous pourrons l’attendre le temps elle interoge les employés de la compagnie de bus et après la ramener au bureau. Ce que j’ai réfusé, le chauffeur est un employé d’Hospice et ce n’est pas un taxi. Je devais retourner avec lui à Hospice. Alors elle m’informe qu’elle doit prendre un bodaboda (taxi moto) et ça coûte l’argent. On n’a pas besoin de St Cyr pour comprendre qu’ici on trouve un forme de corruption. Je la donné 10.000UXS pour garder la paix et je l’ai demandé si le chauffeur puisse porter la liste complète le lendemain. (pour éviter un visite de plus). Elle était d’accord et j’ai quitté le poste de police pour retrouver le chauffeur. Mais quelle grande surprise, au moment que nous voulons partir, la portière derrière s’ouvre et Mme Alaïsa Giongo montait dans la voiture, accompagné par une colleague. Soudain je me fachais et je l’ai dit fermement que je l’ai donné l’argent pour le bodaboda et que nous ne sommes pas un taxi. Je l’ai demandé à quitter la voiture et de partir. En faisant plein d’excuses elle a sorti de la voiture et nous sommes retournés à Hospice.

Mardi. Aujourd’hui le chauffeur d’Hospice a porté ma liste au poste de police pour la donner à Mme Alaïsa Giongo. Jusqu’à ici tout va bien.

Mercredi. Ce matin je suis retourné au poste de police en centre ville de Mbarara avec Jackson, le directeur executive d’Hospice Mbarara. Un vrai bureau de police, propre et avec des personnes en uniform. Même qu’ici aussi il y avait une grande télé accrochée au mur. Il semble que Martha a reçu un coup de file de Mme Giongo que je devais payer. Jackson parlait avec des officiers de police dans leur langue (liankoly) pour pouvoir mieux comprendre à quoi serve ce payement. Après nous sommes retournés dans l’autre poste de police, chez Mme Giongo. Je connais la route maintenant. Notre chauffeur était avec nous aussi. Dans pas longtemps il a choppé un fonctionnaire, à qui il parlait dans leur langue. Toute de suite nous sommes invités de monter l’escalier, dans la salle de Crime Général, pour à nouveau, rencontrer Mme Giongo. Elle sortait toute de suite mon dossier et commencait toute une histoire que je devais payer 100.000 UXS et 67.000 UXS. Aussi je devais la donner l’adresse de mon assurance, car ils n’ont pas le droit de me donner le rapport officièlle, ils devaient l’envoyer à une instance officièlle par la poste. Je l’ai dit que je ne savais pas l’adresse car je ne savais pas encore quelle assurrance sera prendre l’affaire en charge. (en plus je n’étais pas trop sur que la lettre allait arriver) Mon Yannick et Jim étaient à contacter des assurances en France. Après longtemps d’essayer à la convaincre, elle était d’accord que la lettre va être adressé à Dr. Eddie de Hospice Africa Uganda à Kampala. Elle allait donner l’ordre que quelq’un aller taper le rapport, que je revenais pour le lire et donner mon accord avec son contenu. Après je devrais payer et ils aller envoyer le rapport à Kampala. Car j’avais beaucoup de travail, je la dit que je serai à son bureau vendredi prochain à 9 heure, pour lire le rapport. Grande surprise encore. Jackson venait me demander si je voulais bien noter mon adresse en France et mes numéros de téléphone en France comme en Ouganda, car Mme Giongo les avait besoin. Même si je les avais donnés déjà dimanche, je les notais pour la faire plaisir.
Une peu plus tard, deuxième surprise de la journée, Jackson venait avec le rapport qu’une personne de la police lui a apporté. Nous avons lu ensemble et après quelques corrections, c’est retourné à la police pour le reéditer.
Troisième surprise : Jackson me demandait en fin journée si je pouvais attendre un peu avant retourner chez des frères Montfort, car il y aura une personne de la police qui venait porter le rapport. Pas de problème, mais vers 18 heure il me dit que je pouvais partir. Sans doute c’était reporté à demain. Peut-être on va voir la fin de cette histoire, qui sait ?

Jeudi. Aujourd’hui vers 9 heure, Jackson me portait une envelope et sortait le rapport officiel de police, tamponné et signé, comme une facture de 60.000UXS au lieu de 67.000UXS. Maintenant j’ai le formulaire la plus importante pour pouvoir faire travailler l’assurance en France. Yannick m’a informé que je pouvais faire appel à l’assurance de ma carte crédit et que je puisse tout regler au moment que je suis de retour en France. Maintenant laisse la police d’Ouganda avoir le plaisir d’avoir gagné 7000 UXS (1€74). Biensur, dans une affaire comme un vol t’es toujours perdant, mais mieux un peu que rien du tout n’est pas ?
J'espère de vous envoyer bientôt des histoires plus optimistes, à+ Louise